Συγκλόνισε η Χαρίτα Μάντολες: “Το μωρό μου ήταν στην αγκαλιά του άντρα μου όταν τον σκότωσαν”
Μια μοναδική συνάντηση παρακολούθησαν οι τηλεθεατές της εκπομπής “Μεγάλη Εικόνα” την Κυριακή (28/01), καθώς η Νίκη Λυμπεράκη ταξίδεψε μέχρι την Κύπρο και πήρε συνέντευξη από την Χαρίτα Μάντολες και την Δέσποινα Μπεμπεδέλη, με αφορμή τη σειρά “Famagusta”.
Η δημοσιογράφος γνώρισε και άκουσε από κοντά τη γυναίκα-σύμβολο της Μεγαλονήσου, που εξακολουθεί -όπως η ίδια λέει- να είναι 27 ετών, ακριβώς όσο ήταν την 20η Ιουλίου του 1974, τότε που βίωσε την απόλυτη φρίκη, αυτόπτης μάρτυρας της εν ψυχρώ δολοφονίας των ανθρώπων της και της καταστροφής της πατρίδας της, της Κερύνειας.
Η περιγραφή της είναι ανατριχιαστική, όπως ανατριχιαστική είναι και η ερμηνεία της Δέσποινας Μπεμπεδέλη στη σειρά “Famagusta”. Η σπουδαία ηθοποιός, που επέστρεψε στην τηλεόραση για να ενσαρκώσει υποδειγματικά τη Χαρίτα Μάντολες και καθήλωσε τους τηλεθεατές με τον συναρπαστικό της μονόλογο, μίλησε για την μεταξύ τους σχέση, αλλά και για τη ζωή της.
Εξιστορώντας τα όσα τραγικά έζησε κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, η Χαρίτα Μάντολες είπε: “Έσωσα τον γιο μου και τα άλλα δύο μωρά πληγωμένα. Όταν έγινε το πραξικόπημα και σκότωνε αδελφός τον αδελφό, εγώ να μη συγχωρήσω τον Τούρκο; Εγώ συγχωρώ όλους τους ανθρώπους. Και εμένα αν δεν ήταν αυτός ο Τούρκος δεν θα είχα τον γιο μου”.
Ο αξιωματικός έδωσε την εντολή να μας εκτελέσουν όλους. Αυτός φαίνεται να πήρε δική του απόφαση και είπε στους άλλους να μην μας πειράξουν. Αυτός ο Τούρκος έβαλε το όπλο στους Τούρκους και άρπαξε τα κορίτσια από το χέρι και τα τραβούσε προς το μέρος μας για να γλιτώσουν τον βιασμό.
Στραφήκαμε προς το παρεκκλήσι του Αρχάγγελου Μιχαήλ και προσευχόμασταν και είπα “Θεέ μου, μας έστειλες τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, τον Τούρκο στρατιώτη”. Είναι θαύμα αυτό που έγινε. Από τότε που έγινε αυτό το κακό, όταν μιλούσα στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση έλεγα ότι ο Τούρκος αυτός ξέρει ποια είμαι, μας βοήθησε και θέλω να τον δω. Όπου και αν βρίσκεται να έρθει να με ανταμώσει. Και προσεύχομαι για αυτόν τον Τούρκο.
“Εγώ είμαι μια φτωχή γυναίκα που έζησα αυτό το δράμα. Δεν είμαι θύμα, αλλά δεν είμαι ηρωίδα. Είμαι ένας φτωχός άνθρωπος, ούτε μόρφωση, ούτε τίποτα απλώς έζησα αυτό το δράμα”.
“Τα πρώτα λόγια που είπε ο γιος μου ήταν “παπά, μπαμ μπαμ” που δεν μιλούσε μέχρι εκείνη την ώρα. Ήταν στην αγκαλιά του πατέρα του όταν τον σκότωσαν. Τον κρατούσε συνέχεια, όταν τον πυροβόλησαν είχε φτάσει στο κεφάλι του, δεν έφυγε από πάνω του. Κρατούσε το κεφάλι του πατέρα του αναμειγμένο με αίμα και δάκρυα. Είναι η αλήθεια αυτή και η αλήθεια δεν πρόκειται να ξεχαστεί. Είναι η αλήθεια του πολέμου, του τόπου μας, των ανθρώπων μας.
“Τώρα που πάω στα σχολεία δεν φοβάμαι ότι θα ξεχαστεί όλο αυτό. Με βλέπουν στον δρόμο και μου λένε “συνέχισε τον αγώνα σου, είμαστε μαζί σου”. Πήγα να κάνω μια εγχείρηση στο νοσοκομείο και μου λέει ο γιατρός ότι δεν θα με ξεχάσει. Μου λέει “Ήμουν στο σχολείο όταν είχες έρθει και μας τα είπες και από τότε γυρνάει στο μυαλό μου συνέχεια. Συνέχισε τον αγώνα σου, είμαστε μαζί σου”. Τα παιδιά έκαναν μια ωραία εκδήλωση που με έκαναν και δάκρυσα, που έχω καιρό να δακρύσω. Ήταν ωραία η εκδήλωσή τους και δείχναμε πώς έφυγαν οι πρόσφυγες από τα σπίτια τους. Και με πήρε το παράπονο γιατί εμένα τον πατέρα μου δεν κατάφερα να τον πιάσω και να τον φέρω”.
“Μετά με έβαλαν να μιλήσω εγώ, τα παιδιά ήταν γύρω στα 300 και δεν άκουγες την αναπνοή τους. Όταν είχα πάει στην Πάφο μου λέει ο διευθυντής “Κάναμε λάθος που σε φέραμε γιατί τα παιδιά θα κάνουν φασαρία”. Και μετά, μου έδωσαν το μικρόφωνο και στάθηκα και έραψαν το στόμα τους τελείως. Και ο διευθυντής κάθε λίγο κοιτούσε και απορούσε. Και όταν τελείωσα, πήρε το μικρόφωνο και λέει “Ρε παιδιά τι μου κάνατε σήμερα; Με διαψεύσατε”.
“Πρέπει να θυμόμαστε. Είναι κάποιοι που δεν τους αρέσει να τα λέμε. Πιστεύω ότι ο κόσμος συγχώρησε, τελείωσε αυτό. Αλλά από εδώ και πέρα τι θα γίνει; Να βάλουμε σειρά και να φωνάξουμε τον τόπο μας. Θέλω όλοι να συμφιλιωθούν! Ζητούμε απελευθέρωση του τόπου μας. Επιστροφή στα σπίτια μας. Οι τόποι αυτοί είναι δικοί μας και πρέπει όλοι μαζί να αγωνιστούμε για αυτό. Αυτό είναι που ζητώ και θέλω. Τουρκοκύπριοι και Κύπριοι μαζί, οι έποικοι να φύγουν να πάνε από εκεί που ήρθαν. Για την Ελλάδα νιώθω αγάπη. Δεν μου αρέσει που λένε στην Κύπρο ότι η Ελλάδα μας έκανε το πραξικόπημα. Για εμένα δεν είναι η Ελλάδα. Δεν μπορούσαν να πουν όχι; Τόπος δικός μας…Έτσι το βλέπω και έτσι το λέω. Δεν φταίνε οι Ελλαδίτες“.
