Ομολογώ ότι μου είναι κάπως άβολο να μένω πιστή σε δυο από τις βασικές αρχές της ύπαρξης μου (να διατηρώ την ανθρωπιά μου και να μη με τραβούν στο βούρκο τους οι αποκτηνωμένοι αυτού του κόσμου), κάθε φορά που αποκαλύπτεται ένα ειδεχθές έγκλημα.
Όπως αυτό που έγινε στην Αράχωβα.
Ή εκείνο στην Κόνιτσα, όπου πυροβόλησαν αρκούδα και τα αρκουδάκια της.
Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, δυσκολεύομαι να διαχειριστώ πως κάποιοι σκέφτεστε ότι πως προτίμησα αυτά τα περιστατικά και όχι τη γυναικοκτονία στη Σαλαμίνα.
Στο μυαλό μου η κτηνωδία είναι κτηνωδία, όσα πόδια και αν έχει το θύμα.
Και στις δυο περιπτώσεις, μιλάμε για έγκλημα. Για ψυχές που βίωσαν ανείπωτο ψυχολογικό και σωματικό πόνο πριν το θάνατο.
Και ο Όλιβερ και η 43χρονη που κακοποιούνταν συστηματικά, θα μπορούσαν σήμερα να είναι ζωντανοί.
Η αδιαφορία πολλών και δη αυτών που υποτίθεται πως υπάρχουν για να προστατεύουν τη ζωή, οδήγησε σε αυτήν την κατάληξη.
Πόσο άνετα λοιπόν, μπορεί να αισθάνεται κάποιος που ζει στην ίδια χώρα με όλα αυτά;
Σχετικό Άρθρο
Politics
Η αποκτήνωση σου είναι επιλογή (σου)
ΤΑ ΑΔΙΑΣΕΙΣΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Από επαγγελματική διαστροφή, συνηθίζω να αναζητώ μελέτες που διαψεύδουν ή επιβεβαιώνουν τις σκέψεις μου. Εν προκειμένω, αναζήτησα στοιχεία για το αν κάποιος που προκαλεί αβάσταχτο πόνο και άδικο θάνατο σε ζώο, είναι ικανός να προκαλέσει τα ίδια σε άνθρωπο.
Δεν ξέρω πόσο έτοιμος/έτοιμη είσαι για όσα ακολουθούν.
Για αρχή, το FΒΙ έχει προσθέσει από το 2016 την σκληρότητα εις βάρος ζώων, στο σύστημα αναφορών που χρησιμοποιείται στις ΗΠΑ για τις έρευνες ανθρωποκτονιών.
Καλύπτει τέσσερις κατηγορίες: την απλή παραμέληση, την σκόπιμη κακοποίηση και τα βασανιστήρια, την οργανωμένη κακοποίηση (πχ κυνομαχίες) και τη σεξουαλική κακοποίηση ζώων.
Έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2021 έκανε σαφή και τεκμηριωμένη τη σχέση μεταξύ σκληρότητας εις βάρος ζώων και εγκλήματος με βία κατά ανθρώπων. Συμπεριλαμβανομένων των στενών συντρόφων, παιδιών και ηλικιωμένων.
Δημοσίευση εργασίας τον Ιούνιο του 2022, αποκάλυψε ότι 1 στα 5 σκόπιμα περιστατικά κακοποίησης ζώων που καταγγέλλονται στην αστυνομία, περιλαμβάνουν ακόμα ένα ποινικό αδίκημα.
Έκθεση του Humane Society, οργανισμού που προωθεί την ευημερία των ζώων σε περισσότερες από 50 χώρες πρόσθεσε πως το 71% των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας στις ΗΠΑ ανέφερε ότι ο θύτης είχε στόχο και κατοικίδια.
Εν τω μεταξύ, έχει καταγραφεί και ότι σε οικογένειες που ήταν ύποπτες για κακοποίηση παιδιών, έχει διαπιστοθεί ότι η κακοποίηση κατοικίδιων ζώων είχε συμβεί στο 88% των περιπτώσεων που υπήρχε σωματική κακοποίηση και των παιδιών.
Σε κάποιες περιπτώσεις, πάντα βάσει ευρημάτων ερευνών, η άσκηση βίας σε ζώα χρησιμοποιείται ως εργαλείο για τον εξαναγκασμό, τον έλεγχο και τον εκφοβισμό γυναικών και παιδιών -ώστε να σιωπήσουν επί της ενδοοικογενειακή κακοποίησης που υπάρχει στο σπίτι τους.
Το φαινόμενο «σκόπιμων βασανιστηρίων και σκληρότητας εις βάρος ζώων»
Μεταξύ των πολλών που έχουν ανακαλυφθεί στις μελέτες που ασχολούνται με τη σχέση που έχουν οι διάφορες εκφράσεις βίας σε ζώα με αυτές σε ανθρώπους, είναι και το φαινόμενο Intentional Animal Torture and Cruelty (IATC). Δηλαδή, τα Σκόπιμα Βασανιστήρια και η Σκληρότητα εις βάρος ζώων».
Για να γίνει φαινόμενο, σημαίνει πως κατεγράφησαν σχετικές συμπεριφορές πολλές φορές. Όλα άρχισαν το ’70, όταν άρχισε η επιστήμη του profiling συμπεριφοράς εγκληματιών στις ΗΠΑ.
Διαπιστώθηκε πως το IATC εμφανιζόταν στην παιδική ηλικία.
Ήταν κοινή συμπεριφορά μεταξύ κατά συρροή δολοφόνων και βιαστών, εγκληματιών που είχαν διαπιστωμένα ψυχοπαθητικά χαρακτηριστικά (πχ παρορμητικότητα, εγωισμός και έλλειψη τύψεων).
Εκ των πολλών διαβόητων κατά συρροή δολοφόνων, πολλοί είχαν ξεκινήσει την πορεία τους με το βασανισμό ζώων στην παιδική ηλικία.
Ένα παράδειγμα είναι ο Jeffrey Dahmer, ο οποίος σκότωσε και έφαγε 17 ανθρώπους.
Ένα άλλο είναι η παιδοκτόνος Mary Bell, η οποία ως παιδί έπνιγε περιστέρια.
Η «σκοτεινή τριάδα»
Μια τριάδα ψυχολογικών παραγόντων που έχουν συσχετιστεί με το IATC είναι γνωστή ως «σκοτεινή τριάδα».
Τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας που συνδέονται με το φαινόμενο είναι ο μακιαβελισμός, ο ναρκισσισμός και η ψυχοπάθεια.
Σε μελέτη που εξέτασε τη σύνδεση μεταξύ αυτών των χαρακτηριστικών, των στάσεων απέναντι στην κακοποίηση των ζώων και τις αυτοαναφερόμενες πράξεις σκληρότητας εις βάρος ζώων, διαπιστώθηκε ότι το χαρακτηριστικό της ψυχοπάθειας σχετιζόταν με το σκόπιμο κακό ή τον βασανισμό ζώων.
ΜΙΛΑ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΤΙ
Μπορώ να γράφω τρεις ημέρες για όσα έχει προσφέρει η έρευνα σε γνώσεις για το συγκεκριμένο θέμα. Πιστεύω ωστόσο, ότι έχεις πια μια πολύ καλή εικόνα.
Έτσι θα αρκεστώ σε μια ευχή: την επόμενη φορά που θα γίνεις μάρτυρας μιας τέτοιας συνθήκης (ενός περιστατικού βίας εις βάρος ζώου ή ανθρώπου -όποια και αν είναι η μορφή της), να μιλήσεις.
Να πεις ότι είναι λάθος.
Κανείς δεν αλλάζει αν δεν θέλει να αλλάξει. Πολύ περισσότερο οι άνθρωποι που έχουν δομήσει την ύπαρξη τους πάνω σε τέτοιες συμπεριφορές -γιατί τους ‘βολεύει’ ώστε να μην σκέφτονται πόσο λάθος ζουν τη μίζερη και άδεια ζωή τους.
Τα θύματα δεν μιλούν (όταν μπορούν -πολυτέλεια που δεν έχουν τα ζώα) κυρίως γιατί τους φοβούνται.
Μίλα εσύ.
Δεν χρειάζονται χαρακτηρισμοί (κανείς τον οποίον έχεις αποκαλέσει μ… έχει πάψει να είναι μ… επειδή τον αποκάλεσες μ…).
Αν μιλήσουμε πολλοί, μπορεί και να ‘μαζευτεί’.
Δεν ξέρω αν θα το φτάσει τόσο μακριά, ώστε να προσπαθήσει να γίνει κανονικό, λειτουργικό μέλος της κοινωνίας. Θα γίνει όμως, ένα βήμα.
Όταν δεν μιλάει κανείς, ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει το παραμικρό.
