Προσωρινή ταφόπλακα λοιπόν και στο ποδόσφαιρο από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Μια κυβέρνηση η οποία πορεύεται με το δόγμα «αφού βρήκαμε παπά, ας θάψουμε πέντε έξι», σε όλες τις κρίσεις, σε όλα ανεξαιρέτως τα ζητήματα.
Από τα έντονα καιρικά φαινόμενα και τις πυρκαγιές, μέχρι την εγκληματικότητα και την οπαδική βία, η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους Έλληνες πολίτες, ως έναν άμυαλο όχλο ο οποίος πρέπει να «συνετιστεί» με τακτικές παιδαγωγικής ψυχολογίας για νήπια, καλύπτοντας έτσι τη δική της απόλυτη ανικανότητα στη διαχείριση κρίσεων, αλλά και τις δράσεις πραγματικής αντιμετώπισης τους.
Χαρακτηριστική η φράση του Πρωθυπουργού «ενώ δώσαμε χρόνο και χώρο για τη συμμόρφωση όλων, αποδείχτηκε ότι απαιτούνται περαιτέρω παρεμβάσεις. Τη θλιβερή ανοχή δεν θα την πληρώσουν ούτε οι αθλητές, ούτε οι φίλαθλοι».
Η κυβέρνηση αποφάσισε, με απόλυτη αμετροέπεια και χωρίς ίχνος σεβασμού στους νομοταγείς πολίτες, ακριβώς το αντίθετο! Δηλαδή να την πληρώσουν οι αθλητές και οι φίλαθλοι, άρα όλοι οι υπόλοιποι, εκτός από τους εγκληματίες, χωρίς να μας εξηγεί για ποια συμμόρφωση και ποια ανοχή μιλά!
Όμως, εκτός από τους χιλιάδες φιλήσυχους φιλάθλους, οι οποίοι έχουν προπληρώσει αδρά εισιτήρια διαρκείας για τις αγαπημένες ομάδες τους και για τους οποίους δεν προβλέπεται καμία απολύτως αποζημίωση για ένα προϊόν που «ανακαλείται», υπάρχουν και πολλές άλλες «παράπλευρες απώλειες».
Χιλιάδες επιχειρήσεις, στην συντριπτική πλειοψηφία τους μικρομεσαίες, ζουν από τα αθλητικά γεγονότα και το κλείσιμο των γηπέδων αποτελεί οικονομική καταστροφή. Επίσης, κανένα ενδιαφέρον δεν δόθηκε και για τους εκατοντάδες διαφημιζόμενους και χορηγούς των ομάδων που κινούν ένα σεβαστό μέρος της οικονομίας. Κανένα απολύτως ενδιαφέρον για τους χιλιάδες εργαζόμενους στους αθλητικούς χώρους που θα χάσουν το μεροκάματο τους… Όλα θυσία σε μια επικοινωνιακή παρωδία «νόμου και τάξης».
Άραγε θα ήταν παράλογο να προσφύγουν οι πολίτες και οι επιχειρήσεις στη δικαιοσύνη για αποζημιώσεις και διαφυγόντα κέρδη;
Στο ουσιώδες, όμως, κομμάτι των μέτρων, δηλαδή την αντιμετώπιση της οπαδικής βίας, η ελαφρότητα των μέτρων δεν αφήνει περιθώρια για σοβαρή και εποικοδομητική συζήτηση, αλλά έστω και μια ουσιώδη πολιτική αντιπαράθεση.
Όταν η ίδια η αστυνομία ανακοινώνει ότι το κλείσιμο των ποδοσφαιρικών γηπέδων δεν βοηθά στο παραμικρό για την επίλυση του ζητήματος.
Όταν οι στυγνές δολοφονίες του Άλκη και του Μιχάλη, δεν έγιναν στο γήπεδο, αλλά ούτε καν σε ημέρα αγώνα.
Όταν η δολοφονική επίθεση εις βάρος του αστυνομικού στου Ρέντη δεν έγινε σε ποδοσφαιρικό γήπεδο, αλλά σε γειτονιά της Αθήνας, την ώρα που διεξάγονταν αγώνας βόλεϊ.
Όταν οι κοινοί εγκληματίες που δρουν στα πλαίσια του χουλιγκανισμού, εντός και εκτός από τις «λέσχες οπαδών», είναι κυριολεκτικά μερικές εκατοντάδες, συνήθως σεσημασμένοι και γνωστοί στις αρχές.
Όταν μόλις τον Αύγουστο, ένας ολόκληρος στρατός από Κροάτες χούλιγκανς διέσχισε ανενόχλητος ολόκληρη τη χώρα και έφτασε στην καρδιά της πρωτεύουσας, υπό τη διακριτική παρακολούθηση της αστυνομίας, ενώ ίσχυε απαγόρευση εισόδου τους στο γήπεδο.
Όταν προκλητικά πριν από μερικούς κιόλας μήνες, η ίδια κυβέρνηση είχε εξαγγείλει την πάταξη της βίας με αυστηρούς ελέγχους από την αστυνομία, κλείσιμο των συνδέσμων και συλλήψεις των κακοποιών στοιχείων.
Όταν ισχύουν όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, αντιλαμβάνονται όλοι ότι τα μέτρα της κυβέρνησης αποτελούν τρανή απόδειξη ευτελισμού της δημόσιας συζήτησης, υποβάθμισης της νοημοσύνης των πολιτών της χώρας και απόλυτου εμπαιγμού όλων μας.
Πως μπορούμε να μιλήσουμε για τα ουσιώδη, όταν πρώτα και κύρια πρέπει να προσπεράσουμε την ισοπεδωτική διάθεση ανίδεων ανθρώπων που δηλώνουν ευθαρσώς ότι τα μέτρα αυτά «είναι μόνο η αρχή»;
Διότι η κυβέρνηση ουσιαστικά μας δηλώνει ότι τα εκατομμύρια των φιλάθλων σε όλο τον κόσμο που παρακολουθούν ποδοσφαιρικούς αγώνες, ακόμη και σε χώρες με τεράστια ποσοστά εγκληματικότητας, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Αγγλία, η Ιταλία, χώρες της Αφρικής και της Ασίας, είναι μάλλον πιο φιλήσυχοι από τους Έλληνες πολίτες.
Διότι η κυβέρνηση μας δηλώνει ότι μια βιομηχανία τρισεκατομμυρίων που λειτουργεί γύρω από τον επαγγελματικό αθλητισμό, αποφέροντας τεράστια οφέλη στα κράτη, τους εργαζόμενους και τους επιχειρηματίες, είναι αδύνατο να λειτουργήσει στη δική μας χώρα.
Διότι η κυβέρνηση μας δηλώνει ότι όλες οι υπόλοιπες κυβερνήσεις παγκοσμίως που παλεύουν καθημερινά με την οπαδική βία και τον χουλιγκανισμό, χωρίς να σταματάει συλλήβδην η αθλητική δραστηριότητα, μάλλον κάνουν κάτι λάθος.
Διότι νοιώθει όλη η φίλαθλη χώρα βαθιά προσβεβλημένη, όταν υποτιμάται η νοημοσύνη της από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν αν η μπάλα είναι στρογγυλή ή τετράγωνη.
Όταν αντιμετωπίζονται οι φίλαθλοι ως εγκληματίες αποδεικνύεται δυστυχώς ότι η κυβέρνηση έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, καθιστώντας την όχι απλώς ανίκανη, αλλά κυρίως επικίνδυνη.
Καλές διεθνείς πρακτικές υπάρχουν, προτάσεις υπάρχουν πολλές και σοβαρές από τα κόμματα και την αθλητική οικογένεια. Τι δεν υπάρχει; Δεν υπάρχει πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα της κυβέρνησης για στοιχειώδη υπεράσπιση της νομιμότητας και της δικαιοσύνης.
Η κυβέρνηση για άλλη μια φορά απεμπολεί τα δικαιώματα των πολλών έναντι των συμφερόντων των λίγων και δυνατών. Λειτουργεί δηλαδή ως διαιτητής συμφερόντων και στον αθλητισμό.
