Εκδήλωση του ΚΚΕ για τον Δημήτρη Γληνό: “Έθετε ως καθήκον να σπάσουν οι αλυσίδες των σύγχρονων σκλάβων”

Εκδήλωση, με αφορμή τα 80 χρόνια από τον θάνατό του κομμουνιστή διανοούμενου, που διοργάνωσαν χθες το βράδυ το Τμήμα Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ, η ΤΟ Εκπαιδευτικών και η ΤΟ Πανεπιστημίων – Έρευνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ παρουσία πλήθους κόσμου από τους χώρους της Εκπαίδευσης, δασκάλων, καθηγητών, πανεπιστημιακών, φοιτητών και εργαζομένων.

Στο φουαγιέ της αίθουσας στον Περισσό είχε στηθεί μια πλούσια και ενδιαφέρουσα έκθεση ντοκουμέντων τόσο από το Αρχείο του ΚΚΕ όσο και από το Ίδρυμα «Γληνός», ενώ στο άνοιγμα της εκδήλωσης το ΚΚΕ απηύθυνε τις ευχαριστίες του σε αυτό και ιδιαίτερα στον Γραμματέα του ΔΣ και υπεύθυνο των Αρχείων του, κ. Γιώργο Μπουμπού, για την αμέριστη βοήθειά του.

Οι επισκέπτες έλαβαν ως αναμνηστικό από την εκδήλωση μια κάρτα με φωτογραφία του Γληνού με συνεξόριστούς του στον Άη Στράτη και τα λόγια του: «Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ζει και πεθαίνει για ένα μεγάλο ιδανικό».

Την κεντρική ομιλία πραγματοποίησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας και ακολούθησαν παρεμβάσεις.

«Τίμησε την ιδιότητα του δασκάλου, όπως τίμησε και την ιδιότητα του κομμουνιστή», τόνισε στην αρχή της παρέμβασής του ο Θοδωρής Κωτσαντής, Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ.

«Και υπήρξε παντού δάσκαλος, από τα σχολεία και τα διδασκαλεία Μέσης Εκπαίδευσης μέχρι και τα μαθήματα που οργάνωνε στις εξορίες και τις φυλακές. Υπήρξε δάσκαλος ακόμη και στις πιο σκληρές και δύσκολες στιγμές», είπε χαρακτηριστικά.

Πρόσθεσε ότι «ως παιδαγωγός διαμόρφωσε πολύ συνολικότερη αντίληψη γύρω από το εκπαιδευτικό σύστημα, για το τι σχολείο και πανεπιστήμιο έχουν ανάγκη τα παιδιά του λαού», ενώ έκανε αναφορές στην «επικαιρότητα αυτής της σκέψης του σήμερα, σε αντιδιαστολή με την αντιεκπαιδευτική πολιτική και τις κυβερνητικές εξαγγελίες για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια».

Ο Θ. Κωτσαντής στάθηκε ακόμα στη μεγάλη σημασία που έδινε ο Γληνός απευθυνόμενος στους φοιτητές «στην ανάγκη η ενασχόληση με τον μαρξισμό να γίνεται με όρους επιστήμης».

Αναφέρθηκε ακόμα στην εμβληματική ομιλία του Δ. Γληνού για τους δρόμους που ανοίγονται μπροστά στους νέους, επισημαίνοντας ότι «ο Γληνός βλέπει μέσα στο αστικό πανεπιστήμιο τη δυνατότητα να δημιουργηθούν ορισμένες προϋποθέσεις για να εισχωρήσουν οι επαναστατικές, μαρξιστικές ιδέες. Φυσικά, όχι να κυριαρχήσουν.

Επί της ουσίας, μας λέει αυτό που γράφουμε και στην πρόταση του Κόμματος για το πανεπιστήμιο. Δηλαδή, ότι υπάρχουν αντικειμενικά περιθώρια, “να αποσπαστούν επιστήμονες από τον ιδεολογικό εναγκαλισμό με την αστική τάξη και να στρατευτούν στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης στην οποία η επιστήμη διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο”».

Ο Θ. Κωτσαντής κατέληξε τονίζοντας ότι «παρά τα εμπόδια, παρά τη λυσσασμένη προσπάθεια να υποβαθμίσουν το έργο του, να το σαμποτάρουν, να επιβάλουν τη σιωπή του, όχι μόνο δεν τα κατάφεραν, αλλά έγινε ακριβώς το αντίθετο. Το έργο του αναγνωρίστηκε πλατιά, η σκέψη του, οι παιδαγωγικές πρακτικές του φωτίζουν μέχρι σήμερα. Ο δάσκαλος Δημήτρης Γληνός υψώθηκε στις συνειδήσεις και κέρδισε μία θέση στην καρδιά αυτών που γνώρισαν το έργο του».

«Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και ο φασισμός στην ιδεολογική διαδρομή και διαμόρφωση του Δ. Γληνού» ήταν το θέμα της παρέμβασης του Βασίλη Μόσχου, μέλους του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, που επισήμανε ότι από το 1926 ακόμα ο Γληνός «υποστηρίζει ότι οι κρίσεις στο καπιταλιστικό σύστημα είναι σε κάθε περίπτωση σύμφυτες με αυτό και συμπληρώνει ότι ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα των κατά καιρούς κρίσεων και όχι μια ανθρώπινη συμπεριφορά αίτιο των κρίσεων».

Ο Β. Μόσχος πρόσθεσε, μεταξύ άλλων, ότι ο Γληνός πρόβλεψε «τη χρησιμοποίηση του φασισμού ως “όπλου” κατά των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων, του αγώνα τους, του σοσιαλισμού και της ΕΣΣΔ και διαπιστώνει πρόσθετα ότι ενισχύεται για τον παραπάνω λόγο και από αστούς των κρατών, τα οποία διατηρούν το κοινοβουλευτικό σύστημα. Επιπρόσθετα, ο Δημήτρης Γληνός καταλογίζει στη σοσιαλδημοκρατία ενίσχυση όσων αιτιών και παραγόντων οδήγησαν στον φασισμό και αδράνεια κατά την επικράτηση του».,

Κατέληξε υπογραμμίζοντας ότι ο Γληνός «μας έδωσε πλούσιες επεξεργασίες και ανέπτυξε θέσεις χρήσιμες για την υπέρβαση αδυναμιών στη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος και του ΚΚΕ πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διάρκειά του και μετά από αυτόν, επομένως χρήσιμες και σήμερα στον αγώνα για την ανατροπή της αστικής εξουσίας και τον σοσιαλισμό».

Εστιάζοντας κυρίως στο φιλοσοφικό έργο του Δ. Γληνού, ο Δημήτρης Κοιλάκος, μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, ανέδειξε πλευρές σχετικά με την κατάληξη της διαδρομής της σκέψης του κομμουνιστή διανοούμενου σε αυτό που ο ίδιος προσδιόριζε ως «τον κόσμο της αληθινής ζωής».

«Σε κάθε βήμα της πορείας διαμόρφωσης και ανάπτυξης της επιστημονικής προσωπικότητας του Γληνού, η ιδεολογική στράτευση συνοδευόταν και από την αντίστοιχη πολιτική στράτευση και δράση (…) και κάθε τέτοιο βήμα περιείχε μέσα και το σπέρμα του επόμενου», τόνισε, μεταξύ άλλων.

Επισήμανε ότι «ο μαχητικός χαρακτήρας της συμβολής του Γληνού στην ανάπτυξη της μαρξιστικής λενινιστικής φιλοσοφικής σκέψης στην Ελλάδα αποτυπώνεται με χαρακτηριστικό τρόπο στην αντιπαράθεσή του την τριετία 1932-1934 με τους νεοκαντιανούς του λεγόμενου “κύκλου της Χαϊδελβέργης”, με ηγετικές μορφές τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και τον Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, και την αρθρογραφία των περιοδικών “Αρχείο Φιλοσοφίας και Θεωρίας των Επιστημών” και “Ιδέα”».

«Ο Γληνός έδειξε ότι είναι απαραίτητη η προαγωγή της διαλεκτικοϋλιστικής θεώρησης για τη φύση, την κοινωνία και τη νόηση ως της φιλοσοφίας που όχι μόνο εξηγεί τον κόσμο “πληρέστερα και ικανοποιητικότερα από κάθε άλλη φιλοσοφία”, όπως έλεγε, αλλά και ως φιλοσοφίας που “βοηθά να αλλάξει ο κόσμος”, καθώς είναι ο “προάγγελος μιας καινούργιας μέρας”, σύμφωνα με μια εμπνευσμένη διατύπωσή του» τόνισε καταλήγοντας ο Δ. Κοιλάκος.