Δύο μήνες έμειναν… και η Ευρώπη είναι πολύ πιθανό να έρθει αντιμέτωπη με αποτελέσματα που δεν είχε υπολογίσει ορθώς, όταν αδυνατούσε να λάβει σαφείς αποφάσεις για να επέλθει ισορροπία στις απανωτές εξωγενείς και μη προκλήσεις, και κοιμόταν ήσυχη πως όλα τα έχει καλώς καμωμένα. Εξάλλου, η Ευρώπη εκφράζει ως έννοια πάντα τη συνοχή και τη συνεκτικότητα των ιδεών. Απέχουμε, όμως, πολύ από αυτό τελευταία.
Η πριγκίπισσα στο παραμύθι ξυπνά απότομα χωρίς φιλί από τον πρίγκηπα και πέφτει κατευθείαν στα βαθιά σε μια ντυμένη με μανδύα διαμαρτυρίας άνοδο της ακροδεξιάς.
Αυτός είναι ο προσκείμενος φόβος στις επερχόμενες εκλογές και ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος για το αντίθετο.
Και που γεννιέται ακριβώς η ακροδεξιά;
Μα, στην γλυκιά κουνάμενη κούνια της κοινωνικής δυσαρέσκειας πάσας αιτίας και αφορμής. Η κοινωνική δυσαρέσκεια κρατά στα χέρια της το μέλλον κυβερνήσεων και θεσμών που απέτυχαν να φανούν αντάξιοι των προγραμματικών δηλώσεών τους.
Νοτιότερα της Ευρώπης στη Μεσογειακή Ελλάδα μας, η κυβέρνηση δεν έχει λόγο να φοβάται γιατί δεν έχει διακριτό αντίπαλο, αλλά έχει λόγο να είναι βαθιά σκεπτόμενη για το κράμα νεοακροδεξιών σχημάτων, που μπορεί να μην έχουν ούτε σχήμα ούτε καν μορφή και να αιωρούνται ως συνονθύλευμα στον ελλαδικό ουρανό, αλλά είναι η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια -χωρίς δημοσκοπική εικόνα- που μπορεί να ανοίξει κάποιος την κουρτίνα και να πετύχει «Zonk!». Τόσο επικίνδυνοι είναι.
Το παραμύθι αρχίζει ωραίο, μα τελειώνει με δάκρυ, σαν το λαϊκό μας άσμα.
Η άνοδος της ακροδεξιάς θα έχει σίγουρα επίδραση στο ευρύτερο εκλογικό σώμα χωρίς να διαφαίνονται τα αποτελέσματα σε βάθος χρόνου.
Από τη Λεπέν μέχρι και τα δικά μας τερτίπια με κόμματα που μπήκαν στη Βουλή στις τελευταίες εκλογές, αυτά μπορεί να μη θεωρούνται κατεξοχήν παραδείγματα, αλλά κατατάσσονται σίγουρα στα ψήγματα γέλιου, παλαβομάρας και επικινδυνότητας.
Πομφόλυγες και φληναφήματα!
Σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο όμως, υπάρχει μια σειρά παραγόντων που εξωθεί σε ψήφο διαμαρτυρίας και μετουσιώνεται δυστυχώς υπό την έννοια της ακροδεξιάς:
Η ακρίβεια, η συνεχιζόμενη ενεργειακή κρίση, ο κατακερματισμός του πρωτογενούς τομέα και οι αγρότες ως μπροστάρηδες, η εγκληματικότητα που γεννά κεφάλια σαν σύγχρονη Λερναία Ύδρα, οι υποστηρικτές του woke culture που κάναμε σημαία, η νεανική αντίδραση και αμάθεια, αλλά και ευρωσκεπτικιστές πάσας χώρας και γεωγραφικού πλάτους που σκέπτονται αέναα αλλά αδυνατούν να λάβουν αποφάσεις λόγω άγνοιας και επικινδυνότητας, είναι απτά παραδείγματα που σιγοτρώνε το θεμέλιο της Ευρώπης και κατ’ επέκταση τα μικρότερα κράτη.
Δε θα μπορέσουμε ούτε να χαρούμε στις επερχόμενες εκλογές με την απαρχή μιας δικιάς μας ιστορικής μεταρρύθμισης: εκείνης της επιστολικής ψήφου.
Εκσυγχρονίζουμε το εκλογικό μας δικαίωμα, ανοίγουμε ανά την υφήλιο το δίαυλο επικοινωνίας και ψήφου, αλλά στο τέλος της μέρας η αποχή θα είναι ο νικητής της μέρας και θα πάμε ταμείο με τα δεδομένα που μάλλον ήδη ξέρουμε: η Κυβέρνηση θα κινηθεί πάνω από το 27% με διακριτή ασφάλεια από τα επόμενα 4 κόμματα, οι νέοι εισβολείς θα παίξουν κόψε-ράψε παίρνοντας ψήφους απ’ τον έναν στον άλλο και το καλοκαιράκι θα κάνουμε αποτίμηση πεπραγμένων φοβούμενοι τον πολιτικό εξτρεμισμό που πάντα καραδοκεί σε απόσταση αναπνοής από τις πόρτες μας.
Vive l’Europe… & food for thought!
* Η Αφροδίτη Κράβαρη είναι επικοινωνιολόγος
