Πώς ο Polio Paul έζησε μέσα σε σιδερένιο πνεύμονα πάνω από 70 χρόνια, σπάζοντας κάθε ρεκόρ

Ο Πολ Αλεξάντερ γνωστός και ως Polio Paul (λόγω της πολιομυελίτιδας), ο άνδρας που έζησε για πάνω από 70 χρόνια μέσα σε έναν σιδερένιο πνεύμονα, έφυγε από τη ζωή πριν μερικές εβδομάδες σε ηλικία 78 ετών, καταφέρνοντας κάτι που δεν κατάφερε κανένας άλλος.

Ο Πολ Αλεξάντερ ήταν μόλις 6 ετών όταν ξύπνησε τρομοκρατημένος μέσα σε έναν μεγάλο μεταλλικό σωλήνα, με το κεφάλι του μόνο να εξέχει.

Η περιπέτεια του Πολ ξεκίνησε από το 1952, όταν σε ηλικία 6 ετών προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα και παρέλυσε η αριστερή πλευρά του. Μια ημέρα επέστρεψε στο σπίτι του μετά από παιχνίδι με τους φίλους του έχοντας πυρετό και πονοκέφαλο. Μέσα σε λίγες μέρες ο ιός εξαπλώθηκε παντού, με αποτέλεσμα οι γονείς του να το μεταφέρουν εσπευσμένα σε νοσοκομείο στο Τέξας.

Τι ήταν αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους συνομήλικούς του μιας και η ασθένεια της πολιομυελίτιδας οργίαζε στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, σκοτώνοντας και ακρωτηριάζοντας δεκάδες παιδιά;

Στο νοσοκομείο του Τέξας το 1952, ο Πολ ήταν περιτριγυρισμένος από άλλα παιδιά που αντιμετώπιζαν τα ίδια προβλήματα. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, μία στις 200 μολύνσεις από πολιομυελίτιδα οδηγεί σε μη αναστρέψιμη παράλυση. Μεταξύ αυτών που παραλύουν, το 5-10% πεθαίνει όταν ακινητοποιούνται οι αναπνευστικοί τους μύες.

Μετά από δύο χρόνια στο νοσοκομείο, οι γιατροί άρχισαν να αμφιβάλλουν για το μέλλον του Πολ.

Αυτό οδήγησε τους γονείς του να πάρουν τη γενναία απόφαση να τον πάρουν μαζί με τον σιδερένιο πνεύμονα στο σπίτι του, για να ζήσει τις μέρες του ειρηνικά. Ο Πολ πήγαινε από το ένα σημείο στο άλλο, μόλις βρέθηκε στο σπίτι του υπό τη φροντίδα των γονιών του.

Όπως αναφέρει σε εκτενές ρεπορτάζ του το BBC, ο σιδερένιος πνεύμονας χρησιμοποιεί σύστημα αρνητικής πίεσης. Με τη βοήθεια ενός μοτέρ, οι φυσητήρες του ρουφούν τον αέρα από τον κύλινδρο, δημιουργώντας κενό γύρω από το σώμα του ασθενούς και αναγκάζοντας τους πνεύμονες να διαστέλλονται και να παίρνουν αέρα. Όταν ο αέρας επιστρέφει, η ίδια διαδικασία με την αντίστροφη φορά κάνει τους πνεύμονες να ξεφουσκώνουν.

Κατά τη διάρκεια των διακοπών ρεύματος, τα φυσερά έπρεπε να αντλούνται με το χέρι, με τον πατέρα του Πολ να σχεδιάζει ένα κουδούνι συναγερμού που ο ίδιος θα μπορούσε να χτυπήσει με το στόμα του αν χρειαζόταν βοήθεια.

Με την πάροδο του χρόνου ο Πολ έμαθε να αναπνέει συνειδητά καταπίνοντας αέρα, χρησιμοποιώντας τους μύες του λαιμού του για να στείλει τον αέρα στους πνεύμονές του. Το ονόμασε αναπνοή βατράχου.

Ο μικρότερος αδελφός του, ο Φίλιπ, εξήγησε στο BBC ότι η υπόσχεση ότι θα αγόραζαν ένα κουτάβι έδωσε στον Πολ το κίνητρο να είναι γενναίος και να προσπαθήσει να περάσει χρόνο έξω από τον σιδερένιο πνεύμονα για να μάθει την περίπλοκη τεχνική της γλωσσοφαρυγγικής αναπνοής, τον ιατρικό όρο για την αναπνοή των βατράχων.

“Φοβόταν φυσικά ότι θα πνιγόταν”, λέει ο Φίλιπ, και ‘του είπαν ότι αν αντέξεις τρία λεπτά, θα πάρεις τον σκύλο που θέλεις’. Και το έκανε“, είπε. Σημειώνεται πως τα απομνημονεύματά του έχουν τον τίτλο “Τρία λεπτά για ένα σκύλο”: Η ζωή μου σε έναν σιδερένιο πνεύμονα“.

Καθώς η αυτοπεποίθηση και η δύναμή του μεγάλωναν, μπορούσε να περνά όλο και μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα εκτός του σιδερένιου πνεύμονα. Αυτό του επέτρεψε να αρχίσει να βιώνει λίγο περισσότερο τη ζωή. Του επιτράπηκε να βγαίνει στη γειτονιά με το αναπηρικό του αμαξίδιο με παιδικούς φίλους, επιστρέφοντας στον σιδερένιο πνεύμονα όταν κουραζόταν.

“Ήταν απλώς ένας κανονικός αδελφός για μένα. Τσακωνόμασταν, παίζαμε, αγαπιόμασταν, γλεντούσαμε, πηγαίναμε σε συναυλίες μαζί – ήταν απλώς ένας κανονικός αδελφός”, λέει ο Φίλιπ.

Ο Πολ τελείωσε το σχολείο στο σπίτι και έβαλε στόχο τη νομική σχολή, όπου και φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Όστιν.

Στο Πανεπιστήμιο ο Πολ δεν είχε στην ουσία κανέναν φροντιστή, όπως λέει ο αδερφός του, αλλά τον φρόντιζαν όλοι βοηθώντας τον στην καθημερινότητά του, αφού βρισκόταν στους κοιτώνες με τον σιδερένιο πνεύμονα.

Η πραγματική έκπληξη ήρθε όταν ο Πολ βρέθηκε στο Ντάλας για την άσκησή του και οι πελάτες που τον επισκέπτονταν έμπαιναν στο γραφείο του βλέποντάς τον με τον σιδερένιο πνεύμονα.”Δεν είναι εύκολο να βλέπεις απλά ένα κεφάλι που προεξέχει. Οι άνθρωποι πάθαιναν σοκ”, λέει ο αδερφός του.

Το 2015, ο σιδερένιος πνεύμονάς του άρχισε να παρουσιάζει διαρροή. Καθώς τα συγκεκριμένα μηχανήματα ήταν πλέον εξαιρετικά σπάνια, ήταν ένας αγώνας δρόμου με τον χρόνο για να βρεθεί κάποιος ικανός τεχνίτης για να τον επισκευάσει και να τον κάνει ξανά αεροστεγή.

Μετά από μία έκκληση που δημοσιεύτηκε στα social media, τη λύση έδωσε η επιχείρηση μηχανικής ανθεκτικότητας Environmental Testing Laboratory, η οποία ανήκε στον Μπράντι Ρίτσαρντς.

Ο Ρίτσαρντς είχε αποκτήσει δύο μηχανήματα σιδερένιων πνευμόνων σε μια εκκαθάριση κτιρίου και θυμάται πως μια μέρα μπήκε μέσα ένας παραϊατρικός και τον ρώτησε: ‘Είναι αυτό το μέρος που μπορώ να βρω σιδερένιους πνεύμονες;’

Ο γιατρός μετέφερε τον Πολ από και προς το νοσοκομείο, καθώς οι φροντιστές έδιναν μάχη για να τον κρατήσουν στη ζωή μέσα στον σιδερένιο πνεύμονα που είχε καταρρεύσει. Καθώς η κατάσταση γινόταν όλο και πιο απελπιστική, ο Ρίτσαρντς έδωσε τελικά τη λύση.

“Εκείνη την εποχή δεν είχα ιδέα για τον Πολ Αλεξάντερ”, λέει ο Μπράντι Ρίτσαρντς. Μόλις έμαθε για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, άρχισε αμέσως να ανακατασκευάζει ένα από τα χαλασμένα μηχανήματα που είχε στην αποθήκη του. Όταν τελικά το μηχάνημα ήταν έτοιμο το έστειλε στο διμέρισμα του Πολ.

Όμως, αυτό δεν ήταν το τέλος της ιστορίας. Αργότερα εκείνο το βράδυ ο Ρίτσαρντς έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον φροντιστή του Πολ για να του πει ότι το μηχάνημα δεν λειτουργούσε.

Ο Ρίτσαρντς επέστρεψε στο διαμέρισμα του Πολ και γρήγορα συνειδητοποίησε ότι το κολάρο του λαιμού δεν ήταν σωστά τοποθετημένο και είχε χαλαρώσει. “Ο Πολ έλεγε ‘είμαι καλά, είμαι εντάξει’ καθώς δουλεύαμε για να διορθώσουμε το πρόβλημα”, θυμάται ο Μπράντι Ρίτσαρντς. “Η αλήθεια ήταν ότι είχε αρχίσει να γίνεται μπλε“.

Η εξάλειψη της πολιομυελίτιδας σε παγκόσμιο επίπεδο ήταν μία από τις φιλοδοξίες του Πολ. Έγραψε γι’ αυτό στα απομνημονεύματά του το 2020, τα οποία δακτυλογράφησε ο ίδιος, χρησιμοποιώντας ένα μολύβι συνδεδεμένο με ένα ραβδί που κρατούσε στο στόμα του για να φτάσει στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή.

Ο αδερφός του Φίλιπ λέει ότι μετά τη δημοσίευση του βιβλίου συνειδητοποίησε πλήρως πόσο μεγάλη έμπνευση αποτελούσε ο αδελφός του για τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο: “Η προσωπικότητά του είχε μεγάλη σχέση με το πόσο πολύ τον θαύμαζαν. Είχε αυτό το μεγάλο χαμόγελο και ήταν τόσο φιλόξενος, ζεστός άνθρωπος. Έκανε τους ανθρώπους να αισθάνονται άνετα”.

Ο Ρίτσαρντς παρέμεινε στη ζωή του Πολ όλα αυτά τα χρόνια. Τον βοηθούσε να μετακομίσει σε διαμερίσματα όταν χρειαζόταν και συντηρούσε τακτικά τον σιδερένιο πνεύμονα: “Ήταν πάντα ευχαρίστηση να βρίσκομαι κοντά στον Πολ – είχε μια πολύ αισιόδοξη και θετική στάση”.

Το παγκόσμιο ρεκόρ του Πολ Αλεξάντερ

Πέρυσι ο Πολ αναγνωρίστηκε από τα Παγκόσμια Ρεκόρ Γκίνες ως ο άνθρωπος που έζησε περισσότερο σε σιδερένιο πνεύμονα.

Ο θαυμασμός του Φίλιπ για τον αδελφό του είναι βαθύς: “Τον είδα να περνάει πολλούς αγώνες στη ζωή του. Θα μου λείψει. Τον καλούσα όταν χρειαζόμουν να μιλήσω σε κάποιον για οποιοδήποτε πρόβλημα είχα”.

Λέει ότι, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί να εκπλαγεί από το πόσο καιρό επέζησε ο αδελφός του στον σιδερένιο πνεύμονα, οι γονείς του δεν θα εκπλαγούν: “Πίστευαν σε αυτόν. Του έδωσαν τόση δύναμη και αγάπη“.