Θλίψη προκάλεσε στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό και μουσικό στερέωμα ο θάνατος του Ιάπωνα τραγουδιστή Ντάμο Σουζούκι (Damo Suzuki), του πρωτοπόρου μουσικού και εμβληματικού τραγουδιστή του συγκροτήματος “Can”, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών.
Η είδηση έγινε γνωστή με μία συγκινητική ανακοίνωση στους λογαριασμούς του συγκροτήματος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χωρίς ωστόσο να αναφερθεί η αιτία θανάτου του Σουζούκι, αν και ο ίδιος έδινε μάχη με τον καρκίνο του παχέος εντέρου εδώ και μια δεκαετία.
“Με μεγάλη θλίψη πρέπει να ανακοινώσουμε τον θάνατο του υπέροχου φίλου μας Ντάμο Σουζούκι, χθες, Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2024”, αναφέρεται στην ανακοίνωση. “Η αστείρευτη δημιουργική του ενέργεια άγγιξε τόσους πολλούς σε ολόκληρο τον κόσμο, όχι μόνο με τους Can, αλλά και με το Network Tour που κάλυπτε όλες τις ηπείρους. Η ευγενική ψυχή και το θρασύ χαμόγελο του Ντάμο θα μας λείψουν για πάντα.
Θα συναντηθεί μαζί με τον Michael, τον Jaki και τον Holger για ένα φανταστικό τζαμάρισμα!”, καταλήγει η ανάρτηση, κάνοντας αναφορά στα αποθανόντα μέλη των “Can”, Michael Karoli (κιθάρα), Jaki Liebezeit (τύμπανα) και Holger Czukay (μπάσο και ηλεκτρονικά).
Μαζί με τους Kraftwerk, τους Neu και άλλους, οι Can ήταν ένας από τους ηγέτες της καινοτόμου και πειραματικής ομάδας γερμανικών συγκροτημάτων που προέκυψε στον απόηχο της ψυχεδέλειας στα τέλη της δεκαετίας του 1960, που ομαδοποιήθηκαν με την κατηγορία “Krautrock“.
CAN – Paperhouse
Ο αρχικός τραγουδιστής των Can, Michael Mooney, είχε φύγει μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου άλμπουμ του 1969, “Monster Movie”. Ο Suzuki, ο οποίος είχε εγκαταλείψει την Ιαπωνία ως έφηβος για να ταξιδέψει στην Ευρώπη, ήταν μουσικός στους δρόμους του Μονάχου, όταν ο Liebezeit και ο Czukay του ζήτησαν να ανέβει στη σκηνή του γκρουπ εκείνο το βράδυ. Συμμετείχε και επίσημα το 1970 και συνεργάστηκε με το γκρουπ στα πιο γνωστά και επιδραστικά άλμπουμ του: “Soundtracks“, το “Tago Mago” του 1971, το “Ege Bamyasi” του 1972 και το “Future Days” του 1973. Το αδόμητο στυλ τραγουδιού του, οι ιμπρεσιονιστικοί στίχοι και οι συχνά επινοημένες λέξεις ταίριαζαν ομαλά με τους αυτοσχεδιασμούς του γκρουπ, οι οποίοι μπορούσαν να διαρκέσουν δεκάδες λεπτά -η πλήρης εκδοχή του κλασικού “Mother Sky” του 1970 φτάνει σχεδόν τη μισή ώρα.
