Τον τελευταίο καιρό ασχολούμαστε πολύ με το θέμα του “γάμου ομοφύλων” και από όσα ακούω και διαβάζω, βλέπω ότι υπάρχει κάποια σύγχυση. Θέλω πρώτα να αποφύγω τη λέξη “γάμος” γιατί παραπέμπει άμεσα σε ένα θρησκευτικό τυπικό, που παρά τη θεσμοθέτηση του “πολιτικού” γάμου, η πρώτη παράσταση που μας έρχεται στο νου είναι μια εκκλησία και οι νεόνυμφοι. Εφόσον δύο άτομα αποφασίζουν να ενωθούν για να κάνουν μια κοινή ζωή προτιμώ τη λέξη “σύζευξη”, όπου τα δύο άτομα κάτω από ένα κοινό ζυγό γίνονται “σύ-ζυγοι” για να τραβήξουν το κάρο της ζωής μαζί. Η σύζευξη σαν έννοια ισχύει σε όλη την υφήλιο, ενώ το τυπικό μπορεί να διαφέρει και φυσικά δεν μπορεί να γίνει δεκτό ότι το τυπικό μιας μερίδας του παγκόσμιου πληθυσμού (μεγάλης ή μικρής, αδιάφορο) είναι “μοναδικό” και όλα τα άλλα είναι λανθασμένα ή ότι οδηγούν σε “αμαρτία”.
Η κοινωνία όμως για να μπορέσει να λειτουργήσει βάζει κανόνες και ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ των μελών της. Η κοινωνία είναι μια δυναμική οντότητα η οποία μεταβάλλεται μέσα στο χρόνο και οι κανόνες αλλάζουν και προσαρμόζονται σύμφωνα με τις ανάγκες της. Μια τέτοια περίπτωση είναι η θέσπιση του πολιτικού γάμου που δεν είναι μοναδικός και αποκλειστικός τρόπος σύζευξης δύο ατόμων ή το σύμφωνο συμβίωσης. Σε μια κοινωνία, όπως η ελληνική, όπου οι κανόνες θεσπίζονται από αντιπροσώπους μας που τους διαλέγουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα, έχουμε κανόνες που ισχύουν για όσο διάστημα, μεγάλο ή μικρό, η κοινωνία επιθυμεί να τους διατηρήσει. Οι κανόνες που διέπουν τη σύζευξη είναι αναγκαίοι γιατί ρυθμίζουν οικονομικά, κληρονομικά, ασφαλιστικά και άλλα θέματα των συζύγων και όσων συνδέονται με αυτούς. Είναι ευνόητο ότι αν τα άτομα επιθυμήσουν να διακόψουν τη σύζευξη, η πολιτεία έχει θεσπίσει και για αυτή την περίπτωση κανόνες.
Στη συζήτηση για τη σύζευξη ομοφύλων παρατηρείται μία ένταση που δεν είναι απαραίτητη. Βλέπουμε στην κοινωνία αρκετές περιπτώσεις ατόμων του ίδιου φύλου να επιλέγουν την συνύπαρξη. Αίτημά τους είναι να υπαχθούν και αυτά τα άτομα στους κανόνες της σύζευξης εφόσον η συμπεριφορά τους δεν είναι βλαπτική για την κοινωνία. Το αίτημα αυτό δεν έχει αντιμετωπιστεί μέχρι τώρα και η τυχόν απόρριψή του με το επιχείρημα ότι δεν περιλαμβάνεται στα μέχρι τώρα παραδεδεγμένα είναι λανθασμένη. Αν υπάρχει ένα κενό στους κανόνες της κοινωνίας, τότε η κοινωνία μέσω των αντιπροσώπων που έχει εκλέξει, θα αποφασίσει τι κανόνες θα θεσπίσει. Εφόσον ζούμε και θέλουμε να ζούμε σε μία δημοκρατική χώρα το εύλογο είναι το πολιτικό σύστημα να διασφαλίζει ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις σε μια ομάδα που δεν βλάπτει την πλειοψηφία της κοινωνίας. Αν η κοινωνία μέσω των εκλεγμένων εκπροσώπων της θεσπίσει κανόνες σύζευξης ομόφυλων ατόμων πρέπει να είναι ακριβώς οι ίδιοι που ισχύουν για οποιοδήποτε άλλο τρόπο σύζευξης ετερόφυλων ατόμων. Αυτό ισχύει και για θέματα τεκνοθεσίας. Μεσοβέζικες ρυθμίσεις θα δημιουργήσουν -αργά ή γρήγορα- προβλήματα.
Ένα τελευταίο θέμα. Έχουμε επιλέξει σαν κοινωνία να λειτουργούμε και να καθορίζουμε τους κανόνες που μας διέπουν μέσω αντιπροσώπων που τους εκλέγουμε δημοκρατικά. Δεν είναι κατανοητό ένα υποσύνολο της κοινωνίας που λειτουργεί και συγκροτείται με δικούς του κανόνες που δεν διέπονται από εκλογικές διαδικασίες του ευρύτερου πληθυσμού, να αναθέτει στον εαυτό του το ρόλο του αυθεντικού εκφραστή της κοινωνικής ορθότητας και να πιέζει με δογματικό τρόπο να επιβάλει τις απόψεις του. Δεν χρειάζεται να μεγαλοποιούμε ένα θέμα που αφορά μια μειονότητα του πληθυσμού της κοινωνίας και να στερούμε από τη μειονότητα δικαιώματα και υποχρεώσεις που ισχύουν για το γενικό πληθυσμό.
*Ο Χάρης Μπότσης είναι συνταξιούχος οικονομολόγος
