Ο Βαγγέλης Ρωχάμης πέρασε 22 χρόνια από τη ζωή του στις φυλακές και απέδρασε 10 φορές από πολλά σωφρονιστικά ιδρύματα του τόπου. “Το να είσαι κακοποιός είναι “ακριβό σπορ”. “Έπρεπε να νοικιάζω 12-13 διαμερίσματα ταυτόχρονα. Ήμουν υποχρεωμένος να πληρώνω ανθρώπους για να μου φέρνουν αυτοκίνητα, τα όπλα” είχε πει σε συνέντευξή του στον Πέτρο Κωστόπουλο. Ο Ρωχάμης ήταν ιδιαίτερα ευρηματικός στις δραπετεύσεις του και υπερηφανευόταν πως από απλός τσιλιαδόρος κατάφερε να ανέλθει σε μετρ των ληστειών, με τη μεγαλύτερη εξ αυτών να του αφήνει πάνω από 60 εκατομμύρια δραχμές.
Τα ελληνικά media τον “αγαπούσαν” γιατί συχνά-πυκνά έβγαζε “θέμα” μέσα από τη δράση τη δική του αλλά και τη σχέση του με άλλους Έλληνες κακοποιούς, ωστόσο ο ίδιος είχε να λέει πως ουδέποτε σκότωσε άνθρωπο στα χρόνια των ληστειών. Το αυτό πιστοποιείται και από τον Πάνο Σόμπολο στο βιβλίο του “Οι αστέρες του εγκληματικού πανθέου όπως τους έζησα”.
Πάντοτε επίσης είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τους αστυνομικούς προκαλώντας τους και παίζοντας κεντρικό ρόλο στις εξεγέρσεις στις φυλακές. Ο ρόλος του στις φυλακές περιγράφεται από τον Κώστα Σαμαρά στο βιβλίο του “Καταζητείται”.
Όπως αναφέρει σε κεφάλαιο που αφορά τη μεταγωγή του στις φυλακές Κέρκυρας, οι δυο τους συζητούσαν για τα γεγονόταν εξέγερσης που είχε προηγηθεί στο σωφρονιστικό ίδρυμα του νησιού, σημειώνοντας πως οι φύλακες είχαν αλλάξει τακτική εξ αιτίας της αντίδρασης που συνάντησαν αλλά και υπό την πίεση της κοινής γνώμης που ζητούσε να απομακρυνθούν οι φυλακές από την Κέρκυρα. Ο Σαμαράς περιγράφει τη σχέση του “Βαγγέλη” με τους υπαλλήλους, καθώς “ήταν γνωστός ως παλιά καραβάνα”. “Αυτό που είχα προσέξει επίσης από την ώρα που είχαμε αφήσει πίσω μας την Αθήνα ήταν ότι την κλούβα συνόδευαν ένα περιπολικό και ένα ασφαλίτικο μπρος πίσω, που σε κάθε νομό άλλαζαν. Ήταν η “τιμητική συνοδεία ασφαλείας” του Βαγγέλη και σήμα κατατεθέν σε κάθε μεταγωγή του. Τέσσερα πέντε χρόνια αργότερα και μετά από κάνα δυο αποδράσεις θα αποκτούσα κι εγώ τέτοια συνοδεία”, γράφει ο Σαμαράς.
“Μπορούσα να οργανώνω τους κρατούμενους να είναι αγαπημένοι και διεκδικούσαμε όλοι μαζί περισσότερα δικαιώματα και καλύτερη ζωή στις φυλακές” έλεγε ο Ρωχάμης στην τελευταία του συνέντευξη. Ωστόσο η εξέγερση που περιγράφεται παραπάνω στο βιβλίο του Σαμαρά είχε αποτύχει “εκ των έσω”.
“Σ’ αυτή τη φυλακή και στα πειθαρχεία της έχει βογκήξει κόσμος και κοσμάκης από αυτούς τους σαδιστές ροπαλοφόρους που τώρα το παίζουν κυρίες. Μη νομίζεις ότι άδικα ξεσηκωθήκαμε οι κρατούμενοι”, φέρεται να είπε ο Ρωχάμης στον Σαμαρά, όπως αφηγείται ο δεύτερος. Στο ερώτημα του συγκρατούμενού του γιατί δεν έκαψαν ολοσχερώς το κατάστημα, ο Ρωχάμης φέρεται να του είπε: “Τι τα θέλεις τώρα ρε Κώστα; Αφού δεν μπορούμε να ενωθούμε όλοι με έναν κοινό σκοπό εδώ μέσα, όταν γίνεται κάτι τέτοιο. Ο ένας κοιτάζει την πάρτη του, ο άλλος να πάρει χάπια από το φαρμακείο για να μαστουρώσει, ο τρίτος φοβάται και κάνει πίσω, κάποιοι άλλοι πώς να ξεκαθαρίσουν παλιούς λογαριασμούς μεταξύ τους. Εκεί που μπορεί να ξεκινήσουμε μαζί για κάποια σοβαρά αιτήματα, ας πούμε, στην πορεία ο καθένας τραβάει τον δρόμο του. Η προσπάθεια πέφτει στο κενό και μετά τρώμε ξύλο όλοι μαζί. Αφού μας βρίσκουν διασπασμένους, επόμενο είναι να μας τσακίζουν”, ανέφερε ο Ρωχάμης, μέσα από την όποια ρομαντικοποίηση των γραφόμενων του Σαμαρά με τον οποίο σχετίζονταν από την παρανομία.
Είναι χαρακτηριστικό πως τα πανό των τότε εξεγερμένων στην Κέρκυρα, στις 5 Φεβρουαρίου 1987, ανέγραφαν:
“Εξεγερθήκαμε στους γδάρτες των ονείρων μας”, “Δικαίωση τώρα”, μεταξύ άλλων.
Ο Ρωχάμης είχε στείλει επιστολή προς τον Τύπο περιγράφοντας τις συνθήκες κράτησης, κάνοντας λόγο για φυλακές – “Νταχάου”, για βασανιστήρια, φάλαγγες, ασελγείς πράξεις.
“Κι όταν οι κρατούμενοι δεν έχουν χρήματα”, έγραφε χαρακτηριστικά ο Ρωχάμης, “τους προτείνουν να εξωθήσουν τις γυναίκες τους στην πορνεία, με αποτέλεσμα από κλέφτες και δολοφόνοι να γίνονται προαγωγοί και ναρκομανείς”.
Μαζί με τον Ρωχάμη, οργανωτές της εξέγερσης ήταν ο Χάρης Τεμπερεκίδης και Γιάννης Πετρόπουλος, που είχαν αποδράσει από τις ίδιες φυλακές τον Μάιο του 1986, αναρριχώμενοι με σεντόνια και έναν αυτοσχέδιο γάντζο στον τοίχο της φυλακής. Σύμφωνα με τους αστικούς μύθους, τους βοήθησαν και ιδιοκτήτες μαγαζιών στην Κέρκυρα που τους φυγάδευσαν.
Η απόδραση των δύο έκανε τις φυλακές ακόμη πιο σκληρές με τις εφημερίδες της εποχής να κάνουν συχνά λόγο για άθλιες συνθήκες.
Η εξέγερση πήρε τεράστιες διαστάσεις με τα ΜΜΕ να καλύπτουν τα γεγονότα. Προς επιβεβαίωση των λεγόμενων του Ρωχάμη στον Σαμαρά, μέσα στον χαμό κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν και να ξυλοκοπήσουν άλλους κρατούμενους, με τρεις να μεταφέρονται στο νοσοκομείο. Το περιστατικό έκανε ωστόσο το υπουργείο Δικαιοσύνης να δώσει σημασία στις καταγγελίες, με τις βελτιώσεις παρόλα αυτά να παραμένουν προβληματικές για πολλά από τα επόμενα χρόνια. Για την ανέγερση του εν λόγω ιδρύματος χρησιμοποιήθηκαν σχέδια του Άγγλου πολιτικού Τζέρεμι Μπένταμ, ο οποίος φημιζόταν για τη σκληρότητα της πολιτικής σωφρονισμού που είχε επιβάλει.
Σχετικό Άρθρο
Ελλάδα
Πέθανε ο Βαγγέλης Ρωχάμης
Στην πολυτάραχη ζωή του ο Ρωχάμης είχε καταγράψει πάντως και απόδραση από την… κεντρική πύλη του Κορυδαλλού.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εποχής, ο Ρωχάμης που ήταν φυλακισμένος στην Κέρκυρα, είχε μεταφερθεί στις αρχές Φεβρουαρίου του 1986 στις φυλακές Κορυδαλλού, προκειμένου να παραστεί σε μια σειρά από δίκες.
Στις 7 Απριλίου της ίδιας χρονιάς, ο διαβόητος δραπέτης δέχτηκε στο προγραμματισμένο επισκεπτήριο τον κουνιάδο του. Όταν ο χρόνος της επίσκεψης τελείωσε, αντί να κατευθυνθεί πίσω στο κελί του, ακολούθησε τους συγγενείς και φίλους των συγκρατούμενών του που έφευγαν από την κεντρική είσοδο των φυλακών. Ο Ρωχάμης έφυγε ανενόχλητος από την ξεκλείδωτη πόρτα χωρίς κανείς να τον ελέγξει. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ “οι φύλακες δεν τον αναγνώρισαν γιατί φορούσε κοστούμι και όχι φόρμα όπως συνήθιζε”.
Συγγενής του υποστήριξε αργότερα πως τότε ο Ρωχάμης απέδρασε για να εκδικηθεί έναν άνδρα που είχε κακοποιήσει την κόρη του.
