Μιλένα Αποστολάκη: Γάμος ομοφύλων – Αίτημα ή δικαίωμα;

Ο νόμος για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών εντάσσεται στη συστηματική προσπάθεια του Πρωθυπουργού να φιλοτεχνήσει το κεντρώο του προφίλ.

Δύσκολα βέβαια θα αναγνωρίσει κανείς κεντρώα πολιτική ταυτότητα στη διεύρυνση των ανισοτήτων, την υπονόμευση του δημόσιου χαρακτήρα του ΕΣΥ και φυσικά την ανοχή και συγκάλυψη του σκανδάλου των υποκλοπών, τα οποία όλα φέρουν την υπογραφή του.

Το προφίλ δεν είναι γνήσιο. Η εκκρεμότητα συντηρήθηκε εδώ και πέντε σχεδόν χρόνια, τους δε τελευταίους μήνες, με προτεραιότητα εσωκομματικές διευθετήσεις και επικοινωνιακούς αντιπερισπασμούς που στόχευαν την αντιπολίτευση.

Το ζήτημα εργαλειοποιήθηκε με αποτέλεσμα να διχάζει και να φανατίζει ακόμα περισσότερο, αντί να επιδιώκεται η αναγκαία νηφάλια προσέγγιση.

Όπως δείχνουν οι μετρήσεις, ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας είναι αρνητικά διακείμενο σε αυτή την αναγνώριση δικαιώματος. Για κάποιους είναι ανήκουστη, για άλλους πρόωρη.

Για όσους εναντιώνονται, ένα ζήτημα δικαιωμάτων και ισότητας προσκρούει στο εδραιωμένο και αρχετυπικό πρότυπο οικογενειακής συνύπαρξης και εμφανίζεται ως μια αδιανόητη σήμερα ανατροπή του ταυτοτικού αξιακού μας σύμπαντος.

Ασφαλώς σε μια δημοκρατική κοινωνία, η γνώμη του κάθε πολίτη είναι σεβαστή, όμως οι νομοθετικές πρωτοβουλίες δεν προϋποθέτουν την αποδοχή της πλειοψηφίας. Είναι βέβαιο ότι αν τελούσαν υπ´αυτή την αίρεση, σειρά μεταρρυθμίσεων που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα δημοκρατικά κοινωνικά κεκτημένα, δεν θα είχαν θεσμοθετηθεί.

Στην περίπτωση του γάμου των ομοφύλων μιλάμε για ένα δικαίωμα που εντάσσεται στο περιεχόμενο της ισότητας όλων των Ελληνίδων και των Ελλήνων απέναντι στο νόμο, όπως αυτό προστατεύεται από το άρθρο 4 παρ 1 του Συντάγματος.

Μιλάμε επίσης για ένα δικαίωμα που εντάσσεται στο περιεχόμενο της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και της συμμετοχής στην κοινωνική ζωή της χώρας, όπως αυτό προστατεύεται στο άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος.

Οι ραγδαία μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες καθιστούν ορατές εδώ και χρόνια τις νέες μορφές συμβίωσης, αλλά και τις νέες μορφές γονεϊκότητας. Ορατότητα που ήρθε ως αποτέλεσμα κοινωνικής εξέλιξης αλλά και κοινωνικών αγώνων.

Μπορεί να μας τέρπει η σκέψη και η εικόνα της πυρηνικής οικογένειας αλλά έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί τον αποκλειστικό τύπο οικογένειας.

Η ρύθμιση των σχέσεων που απορρέουν από τις νέες μορφές οικογένειας συνιστά νομική και ηθική υποχρέωση που επιτάσσουν οι αξίες του πολιτισμού μας. Η επίκληση της πλειοψηφίας απέναντι στην αναγνώριση θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων δεν προσιδιάζει σε μια φιλελεύθερη δικαιοκρατική πολιτεία.

Στη Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου του 1789 ορίζεται ότι «η ελευθερία έγκειται στο να μπορεί κανείς να κάνει κάθε τι που δε βλάπτει τον άλλο, έτσι η άσκηση των φυσικών δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου δεν έχει άλλα όρια από εκείνα που εξασφαλίζουν στα άλλα μέλη της κοινωνίας την απόλαυση αυτών των ίδιων δικαιωμάτων».

Σχεδόν τρεις αιώνες μετά την Γαλλική Επανάσταση, είναι υποχρέωση της πολιτείας να κατοχυρώσει την ελευθερία όλων χωρίς αποκλεισμούς, καθώς η προστασία των δικαιωμάτων των μειοψηφιών συνιστά θεμελιώδη αξία κάθε φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Άφησα τελευταίο στο σύντομο σημείωμά μου, ίσως το σημαντικότερο επιχείρημα, το χρέος της πολιτείας απέναντι σε κάποια παιδιά. Εκείνα τα παιδιά ,τα οποία ανεξάρτητα από τη βούληση και τις απόψεις μας, ζουν και μεγαλώνουν σήμερα και στο μέλλον σε ομόφυλες οικογένειες.

Έχουν τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια δικαιώματα με τα παιδιά των ετερόφυλων ζευγαριών. Τους οφείλουμε ως σύγχρονη δημοκρατική πολιτεία, αγάπη, αναγνώριση και σεβασμό.