Στάθης Δρογώσης – Απόστολος Ρίζος: Στέκουν στο ύψος των περιστάσεων σ΄ένα μπραντεφέρ ερωτήσεων

“Στο ύψος των περιστάσεων” λέγεται η νέα μουσική συνάντηση του Στάθη Δρογώση και του Απόστολου Ρίζου στη Σφίγγα – για δύο μοναδικές εμφανίσεις, τις Παρασκευές 2 και 16 Φεβρουαρίου.

Το … ύψος είναι ένα θέμα που τους έχει απασχολήσει στο παρελθόν. Γεννημένοι την ίδια χρονιά, ο Στάθης Δρογώσης και ο Απόστολος Ρίζος τσακώνονται χρόνια τώρα για το ποιος είναι πιο ψηλός από τον άλλον. Φέτος έφτασε η στιγμή να βρεθούν για πρώτη φορά μαζί επί σκηνής, και όπως λένε, να σταθούν “στο ύψος των περιστάσεων”.

Τι θα ακούσουμε στη Σφίγγα; Τραγούδια αγαπημένα από την πολύχρονη δισκογραφία τους αλλά και τα καινούργια από τους δίσκους που ετοιμάζουν και οι δύο.

Ανήσυχοι και κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι στα σημάδια των καιρών, οι δύο τραγουδοποιοί μας καλούν να υψωθούμε μαζί τους τραγουδώντας, πάνω από την πόλη. Μαζί τους η νέα συνθέτρια και τραγουδοποιός Ελεονόρα Μανόνα, καθώς και μια ομάδα εκπληκτικών μουσικών.

Λίγο πριν από το μουσικό τους “μπραντεφέρ”, πήραν συνέντευξη ο ένας από τον άλλον, ώστε να τους γνωρίσουμε κι εμείς λίγο καλύτερα. Σίγουρα ένα από τα κοινά τους στοιχεία είναι η αγάπη τους για την κιθάρα (Απόστολος Ρίζος) και το πιάνο (Στάθης Δρογώσης).

Ο Απόστολος Ρίζος ρωτά τον Στάθη Δρογώση

“Tέλος η πολιτική, ζήτω η τέχνη”

Απόστολος: Η αγάπη σου για το πιάνο είναι μια σχέση ζωής και μελετάς καθημερινά κλασική μουσική. Πώς βρέθηκε στο δρόμο σου και πώς σε επηρεάζει στον τρόπο που φτιάχνεις τα τραγούδια σου;

Στάθης: Ξεκίνησα πιάνο στα 6 μου. Κλασικό. Και το λάτρεψα. Όταν άκουσα Beatles και Κατσιμίχα είδα έναν άλλο δρόμο. Πήρα το πτυχίο του πιάνου. Και έκανα και κρουστά ορχήστρας και θεωρητικά. Όμως είχα πια διαλέξει έναν άλλο δρόμο.

Έγραφα τραγουδάκια και μου άρεσε να τα παίζω. Πέρασα και στο μαθηματικό στην Αθήνα, αλλά το παράτησα. Τελικά στα 30 μου πήρα το πτυχίο της φυσικής. Και τώρα στα 46 θέλω να πάρω το δίπλωμα του πιάνου. Ζήλευα τους αυτοδίδακτους τραγουδοποιούς. Αλλά πάντα στα τραγούδια μου περνούσε και η κλασική μου παιδεία. Το πιάνο είναι η ζωή μου.

Α.: Πάντα σε θυμάμαι να συμμετέχεις σε κοινωνικοπολιτικές δράσεις και να παίρνεις θέση. Κάποια στιγμή είχες ασχοληθεί και ενεργά με την πολιτική. Θα ασχολιόσουν ξανά;

Σ.: Δεν νομίζω να ξαναασχοληθώ με την πολιτική. Υπηρέτησα στην πόλη μου την Αθήνα ως δημοτικός σύμβουλος. Και είμαι περήφανος για αυτό. Όμως στην τέχνη καλύτερο είναι να θέτεις ερωτήματα. Και δεν υπάρχει μόνο μια απάντηση σε αυτά. Οπότε τέλος η πολιτική. Ζήτω η τέχνη.

Α.: Νιώθεις ότι έχει αλλάξει ο τρόπος που η μουσική υπάρχει και επιδρά στη ζωή μας;

Σ.: Πάντα οι παλιές γενιές έλεγαν ότι η μουσική τους ήταν καλύτερη από αυτή των νέων. Κάθε γενιά έχει τους ήρωές της. Υπάρχει ακόμα το ελληνικό τραγούδι, και δεν εννοώ το ποπ ή το διασκεδαστικό. Υπάρχει αγγλόφωνη σκηνή, χιπ χοπ , αλλά και μέταλ και άλλα είδη. Υπάρχουν κοινότητες μουσικές. Απλώς δεν έχουν την ορατότητα που είχαν παλιά. Δεν φαίνονται στην τηλεόραση και δεν ακούγονται στο ράδιο. Όμως υπάρχουν εκεί που συχνάζουν τα νέα παιδιά. Και υπάρχει και το πάθος. Είμαι αισιόδοξος. Απλά δεν ψάχνω μουσική απόλαυση στην τηλεόραση. Και ναι, η μουσική ακόμα επιδρά πάνω μας. Εμένα μου λείπουν βέβαια οι δίσκοι. Δε μου αρέσουν τα σινγκλ. Αλλά εγώ είμαι πια 46.

Α.: Με την ταχύτητα και την ατέλειωτη ροή μουσικής πληροφορίας της εποχής γιατί κάνεις δίσκο και απλά δεν βγάζεις ένα ένα τα καινούργια σου τραγούδια, ανά διαστήματα, όποτε είναι έτοιμα;

Σ.: Καλή ερώτηση. Γιατί είμαι παλιομοδίτης. Πιστεύω στη συλλογή τραγουδιών διηγημάτων και ποιημάτων. Και νομίζω είναι πιο δύσκολο να φτιάξεις μια τέτοια συλλογή. Και είναι υπέροχο ταυτόχρονα. Φαίνεται μάταιο αλλά δεν είναι. Ένα ποτήρι κρασί κι ένας δίσκος να παίζει από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτό θέλω να κάνω. Και ως ακροατής και ως δημιουργός.

Α.: Κάνεις ραδιόφωνο κάθε Σάββατο απόγευμα στο 2ο Προγραμμα της ΕΡΤ. Αν σου γινόταν πρόταση να κάνεις εκπομπή σε ένα ιδιωτικό μουσικό ραδιόφωνο του σήμερα, θα τη δεχόσουν;

Σ.: Δεν μπορώ τη λίστα τραγουδιών. Καταλαβαίνω ότι κάτι εξυπηρετεί, αλλά στο Δεύτερο πρόγραμμα δεν μας επιβάλουν αυστηρή λίστα. Και έχω άπειρα τραγούδια να διαλέξω και να φτιάξω μια εκπομπή που κάθε φορά ταξιδεύει τον κόσμο αλλού.

Κάνω αφιερώματα σχεδόν κάθε εβδομάδα και ανακαλύπτω νέους και νέες καλλιτέχνες. Και δε νομίζω ότι αυτή η ελευθερία μπορεί να υπάρξει σε ένα ιδιωτικό ράδιο. Βέβαια το Δεύτερο είναι παντού. Σε όλη τη χώρα. Και αυτό μου φαίνεται μαγικό. Λατρεύω το ραδιόφωνο!

Ο Στάθης Δρογώσης ρωτά τον Απόστολο Ρίζο

“Η δουλειά μας είναι ένας αγώνας αντοχής να σώζεις μέσα στη βαρβαρότητα κάθε εποχής ό,τι πιστεύεις πως αξίζει κι αγαπάς”

Στάθης: Τραγουδοποιός ή τραγουδιστής; Τι σε εκφράζει πιο πολύ;

Απόστολος: Και τα δύο. Λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία μαζί με την αγάπη μου για την κιθάρα, το ένα εξελίσσει το άλλο. Να σκαλίζω μελωδίες στην κιθάρα μου και να ψάχνω τις κατάλληλες λέξεις είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι. Εκεί συναντάω τον εαυτό μου και τις επιρροές μου. Απ´ την άλλη, να τραγουδάω με γεμίζει χαρά, γιατί συναντιέμαι με τους γύρω μου και μοιράζομαι μαζί τους το ταξίδι της ζωής.

Σ.: Είσαι έντεχνος; Υπάρχει το έντεχνο τραγούδι ή είναι μια θεωρητική κατασκευή;

Α.: Ως όρος, το έντεχνο, εμφανίστηκε κάποια στιγμή για τους μεγάλους μας συνθέτες. Από παιδί, συνδέομαι με τα σπουδαία τραγούδια που μας άφησαν κληρονομιά, αλλά ταυτόχρονα μεγάλωνα με το ρεμπέτικο, το λαϊκό, το παραδοσιακό τραγούδι και το πάνθεον της ξένης ροκ, ψάχνοντας έναν προσωπικό χώρο πέρα από ταμπέλες. Η μουσική μου έκφραση είναι βιωματική, ιδιοσυγκρασιακή και τροφοδοτείται από τα παγκόσμια μουσικά ρεύματα, τόσο στον τρόπο όσο και στην αισθητική.

Σ.: Γράφεις πιο εύκολα στίχους ή μουσική;

Α.: Μουσική γράφω πιο εύκολα από στίχους. Υπάρχουν τραγούδια που περνάνε χρόνια να τα τελειώσω εξαιτίας κάποιου στίχου ή ακόμα και μιας λέξης. Μια ωραία μελωδία μπορεί να μας γοητεύσει, όπως το καλό φλερτ, αλλά ο καλός στίχος ενός τραγουδιού είναι όπως η βαθιά γνωριμία: μπορεί να μας σημαδέψει για πάντα.

Σ.: Εισαι σε ένα έρημο νησί. Ποιον δίσκο θα έπαιρνες μαζί σου;

Α.: Δύσκολη επιλογή. Σίγουρα όμως κάτι από Hermanos Gutiérrez, όπως το Hoy Como Ayer.

Σ.: Τι λες στους νέους καλλιτέχνες που σε ρωτάνε για τη δουλειά μας; Είναι δύσκολη, αλλά όμορφη; Ποια είναι η συμβουλή σου;

Α.: Νομίζω ότι περισσότερο ενθαρρύνω παρά συμβουλεύω. Η δυσκολία είναι δεδομένη, η ομορφιά όμως είναι στα μάτια του καθενός. Είναι ένας αγώνας αντοχής να σώζεις μέσα στη βαρβαρότητα κάθε εποχής ό,τι πιστεύεις πως αξίζει κι αγαπάς.