Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος φροντίζει να κρατά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας την προσωπική και οικογενειακή του ζωή, όμως στη συνέντευξη που παραχώρησε στο “Στούντιο 4” της ΕΡΤ το απόγευμα της Πέμπτης (18/01) έκανε μεταξύ άλλων μία σπάνια αναφορά στα παιδιά του.
Αρχικά, ο ηθοποιός παραδέχθηκε πως από νωρίς ήθελε να γίνει ηθοποιός, αλλά δεν ήξερε ότι το θέλει, αφού σε μεγάλο βαθμό έκανε πράγματα και γύριζε γύρω από αυτό, καθώς όπως είπε του άρεσε μικρός να διαβάζει κείμενα και ποιήματα.
Ωστόσο, εκμυστηρεύτηκε πως δεν του αρέσει καθόλου να εκτίθεται, όσο και αν οι περισσότεροι πιστεύουν ότι επειδή είσαι εκτεθειμένος στο κοινό σου αρέσει και να εκτίθεσαι. “Δεν είναι αλήθεια, στη δική μου περίπτωση δεν είναι καθόλου αλήθεια. Ίσα ίσα. Κρύβεσαι επιλέγοντας κάποιον άλλον να παριστάνει τον εαυτό σου, αλλά μέσα από αυτόν να είσαι αληθινός. Δηλαδή, επιθυμείς να βιώσεις το συναίσθημα του έρωτα, δεν μπορείς να το νιώσεις στη ζωή σου, διαλέγεις έναν ξένο και μέσα από εκείνον το βιώνεις. Είναι μια προσομοίωση ζωής.
Αυτό δεν σε θεραπεύει και γενικά η δουλειά μας δεν θεραπεύει. Η δουλειά αυτή, δεν είναι μια δουλειά που εάν η πρώτη σου εκκίνηση είναι μια υγιής ισορροπημένη προσωπικότητα χωρίς ελλείμματα, θα επιθυμήσεις να την κάνεις. Το πιστεύω ακράδαντα. Και κάποιες φορές αυτού του είδους η παραδοχή δημιουργεί επικίνδυνες παρεξηγήσεις.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι επιτρεπτέο να συμπεριφέρεσαι άσχημα ή ανισόρροπα ή ανθυγιεινά για τους άλλους επειδή δεν είσαι υγιής ή ισορροπημένος. Όλα αυτά που λέω αφορούν στον εαυτό και όχι στη σχέση σου με τους άλλους. Φυσικά και είναι αποτέλεσμα ελλείματος, ανισορροπίας και όχι της καλύτερης σχέσης με τον εαυτό, το να επιθυμνείς να ανεβαίνεις σε μία σκηνή, να κλαις και να σε χειροκροτάνε. Αυτό έχει μέσα του μια μικρή διαταραχή. Αν είσαι καλά δεν έχεις ανάγκη αυτή την αποδοχή εγώ να σου δείχνω ότι δεν είμαι καλά και εσύ να μου λες ‘μπράβο’. Δεν είναι ζήτημα ισορροπίας, είναι ζήτημα ελλείματος“, είπε χαρακτηριστικά ο ηθοποιός.
Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος μίλησε για τα ζητήματα σύνδεσης και εμπλοκές στην οικειότητα που αντιμετωπίζει.
“Το έχω σκεφτεί και αναλύσει πολύ. Ευτυχώς όσο περνούν τα χρόνια, βάζω δυσκολίες στον εαυτό μου να το αποφύγει και δεν ακολουθώ τη φυσική μου τάση και έτσι κρατάω περισσότερους ανθρώπους γύρω μου”, δήλωσε ο ηθοποιός, αφού προηγουμένως προχώρησε σε μία σκληρή παραδοχή ότι αφήνει πολύ εύκολα τους ανθρώπους πίσω του.
“Έχω ζητήματα σύνδεσης, έχω εμπλοκές στην οικειότητα, έχω θέματα που έχουν να κάνουμε με όλη μου τη διαδρομή που με κάνουν να μου είναι πιο εύκολο να μην μοιραστώ από το να μοιραστώ και να κρατάω απόσταση, όχι να πάρω, ακόμα και σε μια φαινομενικά μη αποστασιοποιημένη σχέση. Γιατί είναι η ανασφάλειά μου αυτή, γιατί φοβάμαι να μην πληγωθώ, αλλά όλα αυτά μετά από ανάλυση. Έχω θέματα εμπιστοσύνης που προκύπτουν πάλι από συνδέσεις που δεν έγιναν όταν έπρεπε να γίνουν. Και αυτές άπαξ και δεν γίνουν όταν πρέπει, μετά πρέπει step by step να τις δημιουργήσεις. Είναι σαν να μην έχεις μάθει να περπατάς με φυσικότητα χωρίς να έχεις πρόβλημα στα πόδια σου. Αλλά δεν έμαθες και πρέπει τώρα σιγά σιγά, πολύ πιο κουραστικά, να μάθεις να περπατάς.
Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι μια κατάσταση τραυματική. Και δεν το λέω βαρύγδουπα, εννοώντας ότι η ζωή μας είναι ένα μαρτύριο. Παρ΄ όλα αυτά, η διαδρομή και της ενηλικίωσης και η έννοια της ύπαρξης του ανθρώπου είναι λίγο ως πολύ μια τραυματική διαδικασία. Σε όλους υπάρχει και κατοικεί το τραύμα. Tα ξέρω όλα με το μυαλό μου, όπως μου είπε πει ένας ψυχοθεραπευτής. Μπορεί γι’ αυτό να ήθελα να κάνω παιδιά μικρός”, συνέχισε.
Στο σημείο εκείνο μίλησε και για τα δύο του παιδιά, τα οποία απέκτησε με την Κατερίνα Παπαδάκη κατά τη διάρκεια του γάμου τους.
“Τα παιδιά είναι η μόνη περιοχή στην οποία αλήθεια πιστεύω, μπορεί να νιώσεις να επεμβαίνει πάνω σου μία τέτοια δύναμη, ικανή πραγματικά να σε βγάλει από το κέντρο. Κυρίως δε όταν είσαι ένας άνθρωπος που έχει επιλέξει να είναι το κέντρο. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε κατ’ επιλογήν το κέντρο, ο κόσμος γυρίζει γύρω μας, μη λέμε ψέματα μεταξύ μας. Αλλά, όταν είσαι και ένας τύπος που διαρκώς ζητάει την αποδοχή και δεν του φτάνει ποτέ και το βαρέλι δεν έχει πάτο και θες κάθε μέρα και άλλους 300 να έρχονται από κάτω και να σε χειροκροτάνε, σημαίνει ότι υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμα αποδοχής, άρα το να είσαι το κέντρο της προσοχής γίνεται σχεδόν βασανιστικό. Ένα παιδί, αν στοιχειωδώς σε ενδιαφέρει, δεν σου επιτρέπει να είσαι το κέντρο και αυτό έχει κάτι λυτρωτικό”.
Στον γιο μου θαυμάζω την ακεραιότητά του, είναι ακέραιος πολύ. Θαυμάζω πάρα πολλά πράγματα στα παιδιά μου, δεν είναι εύκολο να διαλέξεις ένα. Θα έλεγα… με συγκινούν τα παιδιά μου. Είναι τεράστιο κεφάλαιο η αγάπη, ούτε και ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε γι’ αυτό, αλλά είναι σίγουρα το πιο έντονο”, κατέληξε ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.
