Την αποχώρησή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ γνωστοποίησαν μέλη της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Ανατολικής Αθήνας.
Στο κείμενο που υπογράφουν μέλη των οργανώσεων Ζωγράφου, Βύρωνα, Καισαριανής, Δάφνης και Ηλιούπολης, παραθέτουν τους λόγους που αποχωρούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ μεταξύ άλλων αναφέρουν πως πλέον “έχει συντελεστεί μια ραγδαία ιδεολογική μετατόπιση του κόμματος σε θέσεις πολύ μακριά από τις διαχρονικά διατυπωμένες και ψηφισμένες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στο τελευταίο συνέδριο, αλλά και αντιφάσεις στον πολιτικό λόγο του κόμματος που πλήττουν την αξιοπιστία του στις κοινωνικές ομάδες που θέλει να εκπροσωπεί”.
“Ο πολιτικός διάλογος αντικαταστάθηκε από προσωπικές επιθέσεις μεταξύ συντρόφων και συντροφισσών, η αντιπαράθεση πολιτικών επιχειρημάτων μετατράπηκε σε δολοφονίες χαρακτήρων και η πολυφωνία και ο δομημένος πολιτικός λόγος έδωσαν την θέση τους στον οπαδισμό και στον κιτρινισμό” τονίζουν και καταλήγουν:
“Στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούμε πια να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να παλεύουμε για ένα κόσμο που χωράει τις ανάγκες μας. Παίρνουμε, λοιπόν, ως μέλη των οργανώσεων της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Ανατολικής Αθήνας, τη δύσκολη αλλά αναγκαία απόφαση να χωρίσουμε σήμερα τους δρόμους μας, ακριβώς για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και να δίνουμε διέξοδο στα προβλήματα της”.
Αναλυτικά το κείμενο αποχώρησης
«Ο ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, ως ένα μικρό τότε κόμμα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, κατάφερε να γίνει η κύρια φωνή της κοινωνικής πλειοψηφίας απέναντι στη βαρβαρότητα που βίωνε με την εφαρμογή των σκληρών μέτρων λιτότητας του 1ου Μνημονίου, καθώς και να είναι παρών σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες εκείνης της περιόδου.
Λίγα χρόνια αργότερα, κατάφερε το ακατόρθωτο. Έγινε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη, ενσαρκώνοντας την ανάγκη για τερματισμό των βίαιων μέτρων λιτότητας που εφάρμοσαν τα δύο κόμματα που εναλλασσόταν μέχρι τότε στην εξουσία, δημιουργώντας παράλληλα σε πανευρωπαϊκό αλλά και διεθνές επίπεδο το όραμα για ένα εναλλακτικό μοντέλο διακυβέρνησης έναντι του κυρίαρχου νεοφιλελεύθερου μοντέλου, με έμφαση στην κοινωνική δικαιοσύνη, την προστασία των αδύναμων και τη δίκαιη κατανομή του πλούτου. Ως κυβέρνηση, έδωσε για πρώτη φορά μια περήφανη και σκληρή μάχη με τους δανειστές προτάσσοντας ένα εναλλακτικό σχέδιο για τον άμεσο τερματισμό της λιτότητας και τη ρύθμιση του χρέους.
Παρά τον επώδυνο συμβιβασμό με την υπογραφή μνημονίου, κράτησε την κοινωνία όρθια με την προστασία της πρώτης κατοικίας, την θωράκιση του ΕΣΥ και την καθολική πρόσβαση σε αυτό, την αύξηση του κατώτατου μισθού, την επανίδρυση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας και τη σταδιακή επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας σε ορισμένους κλάδους για πρώτη φορά μετά το 2010. Επιπλέον, προχώρησε σε ορισμένες εμβληματικές τομές όπως η ιστορική συμφωνία των Πρεσπών το 2018, η επέκταση του σύμφωνου συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια και η παροχή ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα.
Παρά τη σημαντική αυτή κυβερνητική παρακαταθήκη, ο ΣΥΡΙΖΑ σταδιακά έχασε τον στρατηγικό του στόχο και την κοινωνική του γείωση, γεγονός που άρχισε να αποτυπώνεται την περίοδο 2019-2023 που βρισκόταν στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η αντιπολίτευση που άσκησε κατά την περίοδο αυτή,σε αρκετές περιπτώσεις ήταν υποτονική, ενώ δεν κατάφερε να ξεδιπλώσει ένα αξιόπιστο εναλλακτικό σχέδιο απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία διέθετε υπεροπλία στα ΜΜΕ αλλά και υπολογίσιμες δυνάμεις στο κοινωνικό πεδίο, επαγγελματικούς συλλόγους και σίγουρα στον επιχειρηματικό κόσμο.
Την ίδια περίοδο, η αναγκαία διεύρυνση που επιχειρήθηκε είχε ως αποτέλεσμα αρχικά τη μεμονωμένη εισαγωγή στελεχών από άλλους πολιτικούς χώρους σε κεντρικό επίπεδο και στη συνέχεια την αθρόα εγγραφή μελών με την εκλογή προέδρου από τη βάση, τα οποία όμως δεν έγιναν ποτέ οργανικό κομμάτι του κόμματος με αποτέλεσμα την εμφάνιση φαινομένων αρχηγισμού τα οποία άλλαξαν τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερού κόμματος. Η προσπάθεια διεύρυνσης έγινε, εν τέλει, με έναν περισσότερο παλαιοκομματικό τρόπο στη λογική της συγκόλλησης μηχανισμών χωρίς να δίνεται έμφαση στη συμφωνία σε πολιτική και προγραμματική βάση αποκλείοντας την κοινωνία και τις διεργασίες που συντελούνταν σε αυτήν. Τα παραπάνω είχαν ως αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να φτάσει στις εκλογές του 2023 εκπέμποντας ένα θολό μήνυμα χωρίς σαφές ιδεολογικό στίγμα και χωρίς πειστικό σχέδιο, οδηγώντας στη δραματική συρρίκνωση του στις πρόσφατες διπλές εθνικές εκλογές.
Μετά την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την προεδρία, και ιδιαίτερα μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περιέλθει σε μια βαθιά πολιτική κρίση. Καρπός αυτής της κρίσης στο εσωτερικό του κόμματος είναι η ανάδειξη του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, η οποία όχι μόνο δεν βοήθησε στην επίλυση των προβλημάτων της προηγούμενης περιόδου αλλά αντίθετα τα ενέτεινε.
Από εκείνη τη στιγμή ειδικότερα έχει συντελεστεί μια ραγδαία ιδεολογική μετατόπιση του κόμματος σε θέσεις πολύ μακριά από τις διαχρονικά διατυπωμένες και ψηφισμένες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στο τελευταίο συνέδριο, αλλά και αντιφάσεις στον πολιτικό λόγο του κόμματος που πλήττουν την αξιοπιστία του στις κοινωνικές ομάδες που θέλει να εκπροσωπεί. Συγκεκριμένα, μέσω δηλώσεων στελεχών που απαρτίζουν τη σημερινή ηγετική ομάδα όσο και από τον Στέφανο Κασσελάκη υποστηρίχθηκαν η ανάγκη ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων αλλά και νεοφιλελεύθερης έμπνευσης προτάσεις στον ΣΕΒ, όπως ότι «το Κεφάλαιο αποτελεί εργαλείο αντιμετώπισης των ανισοτήτων» ή τη λογική της «συνεργασίας» Κεφαλαίου-Εργασίας που αναιρεί επί της ουσίας τις αναλύσεις κάθε εκδοχής της Αριστεράς περί αντικρουόμενων συμφερόντων και ταξικής διαπάλης ανάμεσα σε αυτά τα δύο μέρη.
Παράλληλα, παρατηρείται στροφή σε συντηρητικές απόψεις. Η ανάγκη επαναφοράς μιας «νοικοκυρεμένης» Ελλάδας όπου οι πολίτες θα «τηρούν τους νόμους και τους κανόνες», ενώ ακόμα και η έμφαση στον προσδιορισμό «πατριωτική Αριστερά» δείχνουν και ιστορική άγνοια αλλά και άγνοια για τα πραγματικά επίδικα της εποχής. Η Εθνική Αντίσταση, ο αντιδικτατορικός αγώνας, και πιο πρόσφατα οι κοινωνικοί αγώνες ενάντια στην επιβαλλόμενη λιτότητα, η Συμφωνία των Πρεσπών αλλά και η διαχρονική της στάση στο πλάι των λαών που δοκιμάζονται, καθιστούν την Αριστερά βαθιά πατριωτική και διεθνιστική δύναμη. Κάθε διαχωρισμός σε «πατριωτική» ή μη υιοθετεί το επικίνδυνο, διχαστικό και αναθεωρητικό αφήγημα της Δεξιάς, ενώ παράλληλα σηματοδοτεί μια εθνικιστική στροφή της γραμμής στην εξωτερική πολιτική. Στα ίδια πλαίσια, ο νέος Πρόεδρος αμφισβήτησε ευθέως στρατηγικές κυβερνητικές επιλογές, όπως το «μαξιλάρι» των 37δις, οι οποίες αποτέλεσαν την εγγύηση για τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη της κυβέρνησης της Αριστεράς που ήταν η έξοδος της χώρας από τα μνημόνια.
Βεβαίως το πρόβλημα εντείνεται διότι οι υπαρκτές πολιτικές διαφορές λύνονται με συζήτηση την οποία η σημερινή ηγεσία δεν έχει επιτρέψει να γίνει με τον τρόπο που πορεύεται. Από την έναρξη της διαδικασίας των εσωκομματικών εκλογών, ο Στέφανος Κασσελάκης εισήγαγε μια νέα ρητορική «εξυγίανσης» των δομών με χαρακτηριστικά πολιτικού μεσσιανισμού. Συγκεκριμένα, στελέχη που σήμερα απαρτίζουν την ηγετική ομάδα, υιοθέτησαν δημοσιεύματα που χαρακτήριζαν ως προδότες και υπονομευτές στελέχη και υπουργούς των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ. Ο πολιτικός διάλογος αντικαταστάθηκε από προσωπικές επιθέσεις μεταξύ συντρόφων και συντροφισσών, η αντιπαράθεση πολιτικών επιχειρημάτων μετατράπηκε σε δολοφονίες χαρακτήρων και η πολυφωνία και ο δομημένος πολιτικός λόγος έδωσαν την θέση τους στον οπαδισμό και στον κιτρινισμό. Αποκορύφωμα αυτής της διχαστικής τακτικής ήταν η ομιλία του ίδιου του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στις εργασίες της ΚΕ όπου δεν δίστασε να χαρακτηρίσει ως «πέμπτη φάλαγγα» όσους και όσες του ασκούν κριτική, υιοθετώντας πλήρως τις συκοφαντίες περί υπονομευτών που απεργάζονταν την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές. Παράλληλα, με την πρόταση του για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ζήτημα που δεν προβλέπεται από το καταστατικό, αλλά και την αλλαγή της σύνθεσης της κοινοβουλευτικής ομάδας την πρώτη κιόλας μέρα της εκλογής του χωρίς να ενημερώσει τους συντρόφους για την αντικατάσταση τους, έδειξε την απαξία του απέναντι στα εκλεγμένα όργανα και τις δομές, στο καταστατικό αλλά και στο ίδιο το μοντέλο λειτουργίας του κόμματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ χτίστηκαν σε θεμέλια δημοκρατίας με σεβασμό στις δομές και στις συλλογικές διαδικασίες των οργανώσεων μελών. Οι εκάστοτε πολιτικές αντιπαραθέσεις και αντιπαραβαλλόμενες απόψεις δεν έπλητταν την συντροφικότητα, ούτε αποτελούσαν “βαρίδια” για τις κομματικές δομές. Κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αποτελεί η συλλογική παραγωγή πολιτικής με πλουραλισμό και ωριμότητα, όχι η ανακοίνωση προσωπικών αποφάσεων του Προέδρου του κόμματος με διχαστικά τελεσίγραφα. Οι επικοινωνιακές φούσκες δεν υπήρξαν ποτέ ίδιον του χώρου μας, που αποτέλεσε προπύργιο της Αριστεράς στην Ευρώπη και κύριο μέλημά του ήταν ο δυναμικός και παρεμβατικός ρόλος στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ η ζυγαριά πάντοτε έγερνε στην πλευρά της κοινωνικής δράσης με ουσιαστικό και όχι επικοινωνιακό χαρακτήρα. Αυτά τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά ήρθαν να διαμορφώσουν πολιτικά όσες και όσους ενταχθήκαμε στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πιστεύοντας στην δύναμή του να αποτελέσει μοχλό έκφρασης της δυναμικής των κοινωνικών αγώνων. Αυτές είναι οι αξίες, οι οποίες διαμόρφωσαν την πολιτική μας σκέψη και συνείδηση που αρνούμαστε να απεμπολήσουμε εν μία νυκτί αποδεχόμενοι ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις που εξόφθαλμα αντιβαίνουν τις αρχές και τις αξίες που υπηρετήσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια από τις γραμμές της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.
Η δικιά μας γενιά, που βίωσε πολλαπλές κρίσεις, οργανώθηκε στην Αριστερά με όραμα να αλλάξει τον κόσμο. Μέσα από την Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ μάθαμε να αγωνιζόμαστε συλλογικά για να ζήσουμε καλύτερα σε χρόνο ενεστώτα. Η οργάνωση μας εδώ και μια εικοσαετία βρέθηκε και συνέβαλλε καθοριστικά σε όλες τις κοινωνικές μάχες που οδήγησαν στη συγκρότηση της σύγχρονης ριζοσπαστικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Από τα αντιπολεμικά φόρουμ, το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, τις μάχες για το άρθρο 16, την εξέγερση του Δεκέμβρη και τα κινήματα κατά της μνημονιακής λιτότητας. Το 2015 υπήρξε για εμάς ένα σημείο συνέχειας και τομής καθώς μετά τη διάσπαση χτίσαμε μια οργάνωση από την αρχή. Είμαστε περήφανοι και περήφανες που βρεθήκαμε σε προσφυγικές δομές να συνδράμουμε κατατρεγμένους συνανθρώπους μας, αλλά και, αργότερα, με την παρουσία μας στα σχολεία όταν η οργάνωση μας διαφύλαξε απέναντι σε φασίστες και ακροδεξιούς ότι τα προσφυγόπουλα θα μπουν κανονικά στις σχολικές αίθουσες. Είμαστε περήφανοι και περήφανες που υπερασπιστήκαμε την πρώτη Κυβέρνηση της Αριστεράς στις σχολές μας μέσα στα μας αμφιθέατρα. Είμαστε περήφανοι/ες για τη συλλογή ειδών ανάγκης για τους συνανθρώπους μας που πλήττονταν είτε από την φτώχεια είτε από τις φυσικές καταστροφές, ενώ ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τις δράσεις αλληλεγγύης και την παροχή κοινωνικού έργου όταν βρεθήκαμε στην Εύβοια μετά τις μεγάλες πυρκαγιές και πιο πρόσφατα στη Θεσσαλία μετά τις καταστροφικές πλημμύρες.
Το κόμμα και η οργάνωση μας ήταν η Αριστερά του αποτελέσματος, συνδεόμασταν με τις πλειοψηφικές ομάδες της κοινωνίας, αγωνιζόμασταν για τους εργαζόμενους, τους φοιτητές, τους συνταξιούχους. Είμαστε περήφανοι/ες που υπήρξαμε οργανωμένοι/ες στην Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τις γραμμές της οποίας παλέψαμε για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, για την επίτευξη του στρατηγικού της στόχου, τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα με δημοκρατία και ελευθερία.
Δυστυχώς, στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούμε πια να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να παλεύουμε για ένα κόσμο που χωράει τις ανάγκες μας. Παίρνουμε, λοιπόν, ως μέλη των οργανώσεων της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Ανατολικής Αθήνας, τη δύσκολη αλλ&
